Je kunt merken dat we in de eindfase komen van onze reis. Het tempo is er behoorlijk uit en we hebben ook steeds minder zin om te verkassen en o.a. nieuwe accommodatie te zoeken. We hebben inmiddels dan ook besloten Shanghai over te slaan.

We zitten nog steeds in Sanur, maar hebben inmiddels wel een ander hotel. Bij aankomst in Sanur zijn we naar hotel Tamukami gegaan. Een hotel in Balinese stijl gebouwd. We hebben hier gezeten terwijl Frans zijn duikcursus volgde, lange dagen van 9 tot 5. Hij was weer even naar “school”, terwijl Monique lag te luieren bij het zwembad.

De duikcursus bestond uit 3 onderdelen: 1. theorie, dit duurde een hele dag en werd de volgende ochtend afgesloten met een schriftelijk examen, waarbij je 75% van de vragen goed beantwoord moest hebben, Frans was meer dan tevreden met 90%, omdat hij nogal gespannen was voor dit examen; 2. vaardigheden trainen in het zwembad, dit duurde ook een hele dag, bijvoorbeeld oefende je hoe je kunt zweven onder water; 3. de geoefende vaardigheden toepassen in zee middels 4 duiken over twee dagen verdeeld. Gelukkig was er tijdens deze duiken voldoende tijd om ook te genieten van de onderwaterwereld.

De vierde dag van de cursus van Frans was een hele bijzondere, want…. hij werd 50. Op deze dag verhuisden we binnen het hotel ook naar een andere kamer (de garden suite) en mocht Monique mee met de laatste 2 duiken van de cursus. Gelukkig konden we op deze manier de verjaardag van Frans samen vieren. Met een busje reden we in een kleine 2½ uur naar Tulamben waar wij 2 keer zouden duiken. De eerste duik was bij het wrak van de USS Liberty, een Amerikaans vrachtschip dat in de tweede wereldoorlog is getorpedeerd door de Japanners.

Een geweldige duik, tijdens welke Frans niet alleen een paar vaardigheden moest laten zien, maar waarbij we ook het wrak in mochten. Het koraal was hier werkelijk fantastisch, helaas heb ik niet alles helemaal helder gezien, omdat mijn masker lekte en voortdurend volliep. De tweede duik was bij de “drop-off”, dit is de plek waar de zeebodem niet meer horizontaal, maar verticaal de diepte in duikt. Het koraal was hier minder spectaculair, maar de murenen, de Napoleonvis en de blauw gevlekte pijlstaartroggen maakten dit meer dan goed.

Nadat Frans ook tijdens deze duik nog wat vaardigheden, waaronder met kompas zwemmen, had laten zien, was hij geslaagd en konden we terug naar Sanur.

Als verjaardagscadeautje kreeg hij van de duikschool een heerlijke cocktail, waarna wij dan eindelijk aan het verjaardagsgebak gingen bij Smörgas (klinkt erg Indonesisch, vind je niet?)

Aangekomen in ons hotel gingen we snel naar onze suite, een geweldige kamer waarin helaas was gerookt (in Indonesie kent men nog geen rookverbod, er wordt hier dan ook enorm veel gerookt). Bij de receptie gaf men aan dat men geen andere kamer beschikbaar had, maar de geur wel weg zou spuiten. Ik gaf aan dat dit waarschijnlijk niet echt een oplossing zou zijn, waarna de manager zelf polshoogte ging nemen. Het duurde een hele tijd voordat hij weer terug was, waarna hij aangaf dat we nog even geduld moesten hebben. Na nog een telefoontje kwam dan eindelijk het verlossende woord, ze hadden een andere kamer voor ons, dit bleek de Honeymoon suite te zijn, geen gek cadeautje voor de verjaardag van Frans. Na lekker te hebben gedoucht, was het tijd voor een heerlijk verjaardagsetentje aan het strand.

De dag erna, 10 juni, hebben we helaas hotel Tamukami verlaten en zijn verhuisd naar hotel Puri Mesari. Hotel Tamukami zat namelijk volgeboekt. Puri Mesari is een kleiner hotel, maar heeft ook de Balinese stijl. In dit hotel hebben we een mooie open badkamer, d.w.z. dat er aan een kant geen muur zit, maar een soort tuintje.

De planning was dat we 11 juni weer zouden gaan duiken en dit keer met de Manta’s, maar helaas heeft Frans tijdens zijn duikcursus een oorontsteking opgelopen en dus moest deze duik worden geannuleerd. In plaats van het duiken, hebben we lekker aan het strand gelegen bij een hotel, zodat we de ligbedden daar konden gebruiken en aangezien duiken er nu even niet in zat, hebben we een toer geboekt om toch nog iets van het eiland te zien. Vervolgens hebben we plannen gemaakt voor de laatste week op Bali. We wilden nog een paar dagen naar Lovina Beach, zodat we van daaruit kunnen duiken bij het eilandje Menjangan.

12 juni stond om half 9 de auto met chauffeur en gids voor de deur. Het eerste wat we bezochten was een Balinese dans (Barong dance, over de goede en kwade krachten in de mens). Deze dans duurde een uur en vertelde een verhaal over een prins die geofferd moest worden, maar uiteindelijk het slechte verslaat. Hierna reden we naar een Batikatelier, een schildersatelier en een houtbewerkingatelier, waarna we naar Ubud reden. Onderweg zagen we vele rijstvelden in de diverse stadia.

In Ubud bezochten we de Monkey tempel in Monkey forest. Rondom deze tempel en in dit regenwoud leven vele Makaken, ze worden doorlopend gevoerd door toeristen met banaantjes en je komt ze dus voornamelijk etend tegen. Deze beesten gedroegen zich erg lief, maar later hoorden wij een toerist zeggen dat hij gebeten was: uitkijken dus altijd bij wilde beesten!

Na de lunch reden we naar Tanah Lot, een tempel die midden in de zee staat. Toen wij er aankwamen, was dit echter niet zo. Het was eb en dan kun je tot aan de tempel lopen (bij vloed stijgt het zeeniveau hier zo’n 5 meter). Je mag er echter niet in, omdat er in de grotten onder de tempel giftige slangen zitten: men weet niet hoe die er zijn gekomen, maar er wordt gezegd, dat ze er zitten om de tempel te beschermen.

Het laatste punt van onze toer, was de tempel van Uluwatu, na een rit van een kleine anderhalf uur kwamen we er aan. Fred had ons al gewaarschuwd voor de apen die er zitten. Deze zijn minder vriendelijk naar de toeristen en pakken alles wat ze te pakken kunnen krijgen, vooral brillen en camera’s. We hebben inderdaad een kapotte bril zien liggen en gezien hoe ze probeerden spullen van toeristen te pakken. Een klein aapje pakte mijn schouder vast, maar volgens Fred was dat niet gevaarlijk! Na deze laatste tempel was het tijd om terug te gaan naar ons hotel en om iets voor zevenen waren we weer terug.

De volgende dag wilden we een hotel in Lovina boeken, maar lazen steeds meer negatieve recensies en besloten daarom Lovina over te slaan en in plaats daarvan naar de Gili eilanden (bij Lombok) te gaan om o.a. met de Manta’s te duiken. Met de boot konden we naar de Gili eilanden en op de weg terug konden we nog een tussenstop maken op het eiland Lembongan mochten we op de Gili’s de Manta’s niet hebben gezien.

Ook dit plan haalde het echter niet. De oorontsteking van Frans gooide roet in het eten en we besloten langer in Sanur te blijven, zodat het kon herstellen en vanuit Sanur een paar dagen naar Lembongan, een eilandje voor de kust van oost Bali, te gaan om met de Manta’s te duiken en te relaxen op het strand. Of dit uiteindelijk gaat lukken lezen jullie in ons volgende verslag.

Natuurlijk hebben wij ook gezien hoe Nederland met 2-0 Denemarken versloeg op de vele beeldschermen bij bar/restaurant “Double Dutch”: uiteraard met nog een paar honderd knotsgekke Nederlanders!

Inmiddels zijn we ook behoorlijk reismoe geworden en dus willen we eerder naar huis. We wilden dan ook ons vliegticket aanpassen, maar dat gaat zomaar niet!!!

Volgens internet zat er een kantoor van Cathay Pacific, waarmee we vliegen, in een zeer luxe hotel, wij er met de taxi heen om te horen dat het er niet meer zit. Terug naar het hotel en bellen met Cathay Pacific, om te horen te krijgen dat het ticket van Quantas is en we met hen contact op moesten nemen. Vele telefoontjes later was eindelijk duidelijk dat het ging lukken op maandag, we moesten dit nog wel komen bevestigen op het kantoor dat, je raadt het al in datzelfde grote luxe hotel zat, dus weer met de taxi er heen. Daar bleek dat we zelfs al op vrijdag 25 juni terug konden. We zijn dus 5 dagen eerder thuis dan gepland en dat geeft ons een goed gevoel.