Het einde van onze reis komt in zicht, maar eerst willen we nog even “relaxen” op Bali.

Op zondag 30 mei zijn we van Australië naar Bali gevlogen met Jetstar, een onderdeel van Qantas. Het inchecken duurde een eeuwigheid. Eerst moesten we wachten tot alle mensen voor de vlucht naar Singapore waren ingecheckt en vervolgens waren er problemen om ons in te checken, omdat Jetstar ons als 2 aparte boekingen zag, terwijl we samen op 1 ticket staan, erg knap dat zij van 1 ticket, 2 tickets kunnen maken. Het gevolg was dat ze ons in eerste instantie niet naast elkaar zittend in het toestel kon krijgen. Na veel verscheurde instapkaarten lukte het uiteindelijk en zaten we toch naast elkaar.

De volgende hindernis die we moesten nemen, was Australië uitkomen. Deden ze bij het binnenkomen niet moeilijk over de vloeistoffen die je meenam, nu werd alles grondig gecheckt en moest alles 2 keer door de scanner en werd de bagage ook nog handmatig doorgekeken. Vrouwen schijnen ze helemaal onbetrouwbaar te vinden, want alle vrouwen, dus ook ik werden nog eens extra gefouilleerd. De antimuggenspray kwam niet door de controle en moesten we dus achterlaten, onze eerste missie in Indonesië zou dus het zoeken van nieuwe antimuggenspray worden. Wij dachten dat de Aussies net zo panisch zijn als de Amerikanen, maar na het lezen van het verslag van Frank en Gaby, (zie frankengaby.waarbenjij.nu) onze vrienden van Antarctica, weten we dat die nog panischer zijn.

Aangekomen op Bali moesten we eerst de visumkosten betalen, waarna we in de rij mochten gaan staan voor de douane. We boften want onze douanebeambte was niet alleen heel secuur, hij hield ondertussen ook alle andere employees in de gaten, wat tot gevolg had dat onze rij de traagste was van het stel (de wet van Murphy, noemt men dat). Het positieve hiervan was wel, dat onze bagage al op ons stond te wachten toen we bij de douane vandaan kwamen. Het was inmiddels 21.30 uur en dus wilden we snel een taxi zoeken om ons naar ons hotel te brengen, dit bleek echter niet nodig te zijn, omdat iemand van het hotel aanwezig was om andere klanten op te halen. Met zijn achten moesten we in een klein busje waarin ook de bagage en een surfplank moest. Dit paste echter niet dus werd er snel een andere auto voor ons gebeld, die uiteindelijk niet de beloofde 5 minuten, maar een uur later kwam. Om 23.00 uur kwamen we uiteindelijk in het hotel en konden we ons heerlijke bed opzoeken.

De volgende dag zagen we pas hoe mooi ons hotel was, we waren inmiddels uitgerust, en konden nu echt genieten van het schitterende zwembad en de mooie aankleding van het hotel (voor Frans zijn o.a. de hoogtepunten van het hotel: gratis wifi en 60 zenders op tv). Na het ontbijt zijn we de omgeving gaan verkennen: drukke smalle straten met enorm veel scooters en vuil op straat en trottoirs waar je je nek over breekt, als je niet goed oplet. Het oversteken van een straat is een ware survival, je moet tussen de auto’s en scooters door rennen, die geen vaart minderen en er op gericht lijken zoveel mogelijk voetgangers omver te rijden.

Na wat rond gekeken te hebben, werd het tijd een reisbureautje op te zoeken om onze trip naar de eilanden Rinca en Komodo, bekend om de welbekende Komodo Varaan, te boeken. Met behulp van de Lonely Planet dachten we dat dit wel moest lukken, het was flink zoeken en een keer bleek dat we een rondje hadden gelopen. Op het moment dat we vlak voor ons een vliegtuig zagen opstijgen, moesten we toegeven dat we verdwaald waren en werd het tijd een taxi terug naar ons hotel te nemen. ’s Middags hebben we het nog een keer geprobeerd en gelukkig is het toen wel gelukt. We hebben een driedaagse toer geboekt, waarbij je een nacht op een boot en een nacht in een hotel overnacht. De foto van de boot op in de brochure gaf mij niet echt het wauw gevoel, maar iets anders was er niet, dus oké dan maar.

Op woensdag werden we door een taxi met gids opgehaald bij ons hotel en naar het vliegveld gebracht voor onze vlucht naar Flores, hiervandaan vertrekken de boten naar Rinca en Komodo. Volgens onze gids zouden we vliegen met een Boeing, wat uiteindelijk een oude Fokker 50 zou blijken te zijn. Op het vliegveld hadden we snel ingecheckt, waarna we op het beeldscherm keken om te zien hoe laat onze vlucht zou vertrekken, volgens de gids om 8 uur, maar we moesten pas boarden om 8.30 uur, iets klopte er niet. Op het beeldscherm konden we onze vlucht niet vinden. Nadat we de airport tax hadden betaald en door de security controle waren, hebben we het nog maar eens nagevraagd. Niemand die het wist, weer terug naar de incheckbalie en daar werd verteld, dat de vlucht veranderd was en wij nu met een andere maatschappij vlogen en deze vlucht een ander nummer had. Hierna konden we nog een keer door de security controle en wachten tot onze vlucht ging. Om 9 uur mochten we aan boord en iets later vertrok ons vliegtuig.

Bij aankomst op Flores stond Victor, onze gids al te wachten en maakten we kennis met een Spaans echtpaar, David en Maria, dat ook met deze toer meeging. We reden met z’n zessen: chauffeur, Victor, David en Maria en wij naar Labuan Bajo, de hoofdstad van Flores, in een busje dat meer lijkt op een grote auto. Dit betekende dat de chauffeur en Victor voorin zaten, David en Maria op de bank erachter en wij achterin de kofferbak opgepropt zaten op een bank, waar eigenlijk alleen maar beenruimte is voor kabouters. Gelukkig was de rit erg kort en vrij snel kwamen we in de haven aan, waar een heleboel kleine houten bootjes lagen, die naar mijn idee te klein waren om ook nog een nacht op door te brengen. Ik had nog even de hoop dat die ene grote boot voor ons was, maar helaas stopte het busje bij zo’n uit zijn kluiten gewassen “kano”.

Op de boot zaten/lagen 3 knullen, waarvan 1 zich voorstelde als de kapitein. De andere twee werden voorgesteld als koks en assistenten waarvan er 1 de leeftijd leek te hebben van een bovenbouwleerling van de basisschool. We werden begroet met een welkomstdrankje, waarna het anker werd gelicht en we vertrokken. Het bootje zag er redelijk uit en bestond behalve het dek uit een kleine kajuit voor de kapitein, maar was tevens het slaapgedeelte voor de bemanning. De keuken bestond uit een hoekje met een gasstel met 1 pit en de badkamer bestond uit een gat in de grond, de toilet dus, en een grote waterbak met waterpannetje om de toilet door te spoelen. Deze toilet had je niet voor je alleen, want de termieten liepen aan een stuk door van links naar rechts.

Na 2 uur varen kwamen we aan bij Rinca, waar we aan land gingen om onze eerste Komodo Varanen te spotten. Dit kostte niet veel moeite, want bij de keuken lagen 2 mannetjes en een vrouwtje te wachten op de restjes die uit het raam werden gegooid. De mannetjes kunnen tot 3 meter lang worden en 100 kg wegen en de vrouwtjes kunnen 2 meter worden. De ranger vertelde dat we geluk hadden, omdat de varanen een waterbuffel hadden gedood en er nu veel varanen bij het kadaver zaten. Varanen doden hun slachtoffer door het te bijten en vervolgens te wachten tot het overlijdt aan de infecties die ontstaan door de bacteriën die zich in hun bek bevinden, dit kan wel weken duren (of het gif dat zij inspuiten, de meningen zijn hierover verdeeld). Na een half uur kwamen we in de zinderende hitte bij een opgedroogde modderpoel, waar de varanen bezig waren met hun maaltijd. Niet alleen de varanen deden zich te goed, ook de duizenden vliegen gonsden om het kadaver heen. De stank was overweldigend en na een minuut of tien waren we dan ook blij dat we dit zeer indrukwekkende spektakel achter ons konden laten.

Varanen zijn van nature kanibalen, maar nadat het aantal varanen terugliep, heeft men waterbuffels, herten en wilde zwijnen ingevoerd, waarna de varanen hierop zijn gaan jagen.

Even later kwamen wij een varaan tegen die aan de wandel was en voor ons uit naar de rangerspost liep. Na 2 uur kwamen wij weer aan bij onze boot en keken we uit naar het verkoelende briesje tijdens het varen. Op weg naar Komodo zijn we nog even gestopt om het zweet, middels een duik in zee, af te spoelen.

Bij Komodo gingen wij voor anker en konden we genieten van een schitterende zonsondergang. Na de avondmaaltijd, die evenals de lunch bestond uit plakrijst, gekookte groenten en gefrituurde vis, werd door de bemanning de bedden klaar gemaakt. Op het dek werd een doek gelegd, waar ze matrasjes op legden die voorzien werden van een laken, kussen en een deken (die laatste zouden we gezien de temperatuur niet nodig hebben). Frans maakte ons bedje compleet door er een muskietennet over te hangen zodat we veilig waren voor de muggen en ander ongedierte. Nog even naar toilet voor het slapen gaan en toen bleek dat de toilet nog een aantal bewoners had, namelijk kakkerlakken. De nacht kon voor mij niet snel genoeg voorbij gaan. Het was heerlijk onder de sterrenhemel te slapen, maar de beestjes konden mij gestolen worden, ondanks het muskietennet waren er toch een paar irritante termieten die binnen wisten te komen en bijtend over je heen liepen. Nadat we in onze lakenzak waren gekropen, dan maar wat meer zweten, hadden we er gelukkig geen last meer van. De nacht was erg kort, om half vier klonk er muziek in de verte en om kwart over 4 begon de oproep voor het gebed op Komodo, en deze werd steeds luider. Toen ook nog diverse boten hun motor starten en vertrokken, waren we echt wakker. De bedden werden opgeruimd, het ontbijt werd op tafel gezet, waarna het anker werd gelicht en we vertrokken naar Komodo.

Om 7.30 uur gingen we aan land om de varanen op Komodo te bekijken. Er werd al gewaarschuwd dat de varanen hier minder goed te spotten zijn omdat het eiland groter is dan Rinca. De eerste varaan die we zagen was erg klein en zat boven in een dode boom. De jonge varanen doen dit om veilig te zijn voor de grotere varanen, die alles eten wat hen voor de voeten komt en kannibalisme zit hen in het bloed. Zelfs voor hun eigen moeder zijn ze niet veilig. De vrouwtjesvaranen beschermen hun eieren tot ze uitkomen, daarna zien ze zelfs hun jongen als voer. De rest van de wandeling zagen we geen varanen meer, wel herten, wilde zwijnen en een zeer giftige bamboe slang, (trimeresurus albolabris) ook wel genoemd de White-lipped Tree Viper, niet te herkennen aan zijn witte lippen, maar aan zijn neongroene kleur, die in de boom vlak naast het pad zat en niet agressief was, want na hem twee keer blind geflitst te hebben, bleef hij nog steeds rustig zitten. Giftig is hij echter wel: word je gebeten, dan is het meestal zeer pijnlijk en heb je permanente schade, zoals het verliezen van de geïnfecteerde ledemaat, zelfs als je direct behandeld wordt.

Terug bij de rangerspost zagen we dan eindelijk een volwassen mannetjes varaan. Op Komodo zijn ze nog een maatje groter dan op Rinca, omdat op Komodo maar één soort leeft. Op Rinca leven diverse soorten en paren de grote varaan soorten ook met de kleine varaan soorten. Na deze wederom zeer zweterige en hete wandeling waren we dolblij, dat er een kleine kiosk was, waar we koude cola konden kopen. Na 2 dagen alleen maar water, waren we daar erg blij mee.

Terug op de boot, voeren we naar Pink Beach, zo genoemd vanwege de rode deeltjes in het zand, waar we konden snorkelen. Een mooie snorkelplek met veel vis en zeer mooi koraal. Na het snorkelen was het tijd voor de lunch en tijd om terug te varen naar Labuan Bajo, Monique kon wel juichen! Aangekomen in Labuan Bajo reden we eerst naar de Mirror Cave, zo genoemd vanwege de schittering die de kristallen afgeven als om 12 uur het licht er op schijnt. Helaas waren wij er later, dus kunnen we niet vertellen hoe mooi dat is om te zien. Wel zagen we honingraten hoog tegen de rotsen. Het schijnt dat mensen uit de omgeving, met gevaar voor eigen leven, hier naar boven klimmen voor de honing. In de grot kun je behalve een paar vleermuizen ook de fossiel van een zeeschildpad zien, miljoenen jaren geleden was dit gebied een onderdeel van de zeebodem.

Na het bezoek aan de grot, was het dan eindelijk tijd om naar ons hotel Golo (betekent hill) Hilltop te gaan. Het hotel wordt gerund door een Nederlandse, is tegen een heuvel aangebouwd en heeft daardoor een schitterend uitzicht op de haven van Labuan Bajo. De kamer was geweldig, een groot hemelbed en airco, maar het mooiste vonden we toch de douche, na 3 dagen waren we daar wel aan toe.

Oké, Frank en Gaby bij deze de tips. Lijkt dit je wat, dan moet je zeker boeken op Bali voor deze toer. Zie je dit net als ik niet zo zitten, boek dan een vlucht naar Labuan Bajo, Flores en boek daar de boottrip. Ten eerste ben je dan waarschijnlijk goedkoper uit en ten tweede; ze hebben er ook boten met eigen kajuit met airco en een douche, toen zo’n boot naast ons kwam liggen bij het snorkelen, baalde ik helemaal, dat wilde ik nou ook. Frans vond het trouwens geweldig.

Na een geweldige maaltijd, samen met David en Maria, en een heerlijke nachtrust, vlogen we de volgende dag terug naar Bali, dit keer wel met een Boeing. De dag erop zijn we met de taxi voor nog geen 7 euro naar Sanur gereden, een rit van een half uur, en daar zijn we nu. Frans is nu met zijn Open Water duikcursus bezig, zodat we, wanneer hij klaar is, eindelijk samen kunnen duiken. Ik hoor Theo al zeggen: “Hè, hè het werd tijd!!” en ik sluit me daar helemaal bij aan.