Het laatste stuk van Australië, zo’n 2.850 km, hebben we met de camper gedaan. Net als in Nieuw-Zeeland vond Frans dat de camper een naam moest hebben. Na veel dubben waren we eruit en is het “Koalavan” geworden (verrassend of niet?).

We begonnen in Alice Springs (na een vlucht vanuit Adelaide), omdat we daar de camper op konden halen. Van daaruit zijn we naar het zuidwesten getrokken en hebben o.a. “Uluru”, ook wel bekend als Ayers Rock, bezocht.

We hadden pech, want, hoewel we midden in de woestijn zaten, hadden we 2 dagen regen, dit is ook de reden waarom we “Kings Canyon”, een ander zeer mooi natuurgebied in deze woestijn, hebben overgeslagen. We wilden zon en hitte en geen regen, dus snel weer weg! Maar we zullen niet klagen en het positief zien, wij hebben iets heel unieks mee gemaakt, wat weinig anderen kunnen zeggen: in de woestijn op het droogste continent op aarde (volgens de Aussies en schijnt ook te kloppen, volgens de Lonely Planet) hadden wij REGEN.

Uluru is de grootste monoliet ter wereld (348 m hoog en bijna 9 km in omtrek) en maakt onderdeel uit van het Nationale Park “Uluru-KataTjuta”, dat vanaf 1985 weer in handen is gekomen van de oorspronkelijke bewoners, de “Anangu” Aboriginals. Zij vragen vriendelijk doch dringend aan de vele honderdduizenden toeristen per jaar of zij hun wetten willen respecteren (dat doen zij via flyers en borden bij de wandelroutes). De Anangu willen bijvoorbeeld niet dat Uluru wordt beklommen, maar helaas hebben daar vele toeristen ‘maling’ aan en vallen er regelmatig klimmers naar beneden, soms met dodelijke afloop. Bij het benaderen en aanraken van deze immense ‘rots’ voelden wij dat deze iets uitstraalt en kunnen wij begrijpen dat deze erg heilig is voor de Anangu.

Na Uluru zijn we weer terug gereden naar Alice Springs, waarna we verder naar het noorden trokken naar o.a. de “Devils Marbles”. Dit zijn enorme ronde rotsblokken, die zijn ontstaan a.g.v. de erosie door wind en regen. De Aboriginals geloven dat dit de eieren zijn van de “Rainbow Serpent”.

De volgende stopplaats was het plaatsje Tennant Creek. Vroeger was dit een goudstadje en je kunt nu nog steeds de overblijfselen in het “Battery Hill Mining Centre” zien. Helaas waren wij te laat voor de laatste rondleiding, dus hebben we die middag lekker niets gedaan, op het drinken van een roseetje en eten van chips na.

In het midden van Australië zijn er veel problemen door alcoholmisbruik, vandaar dat je geregeld borden langs de weg ziet staan, waarop staat aan welke regels men zich in dat gebied moet houden v.w.b. het gebruik van alcohol. Deze regels zijn voornamelijk gemaakt voor de Aboriginals die slecht tegen alcohol kunnen en vooral in het midden van Australië wonen, maar gelden voor iedereen. De Aboriginals hebben trouwens zelf om deze regels gevraagd. Zo moesten wij ons ook legitimeren en werd de legitimatie gekopieerd toen we wijn en rosé kochten in de winkel, dit gebeurt zodat ze in de gaten kunnen houden of je niet te veel alcohol per dag koopt. En op de camping werd netjes achter Frans zijn naam een kruisje gezet, toen hij een biertje bestelde.

De dag erna, 23 mei, hebben we de langste rit met de camper gemaakt, 691 km van Tennant Creek naar Katherine Gorge. Halverwege de route, bij Daly Waters, verlieten we officieel het droge en hete midden van Australië en jullie voelen hem al aankomen, vanaf dat moment werd het zeer warm en droog. Bij aankomst in Katherine Gorge, moesten we dan ook acclimatiseren onder het genot van weer een roseetje, nieuwe vogels en de wallabies (waarvan eentje met baby in de buidel), die om ons heen hopsten. De plek op de camping viel wat tegen (op het mooie zwembad na), weinig schaduw en zeer veel rode mieren, gelukkig hadden we airco in de Koalavan waarvan wij dankbaar gebruik maakten.

In de Katherine Gorge hebben we een boottocht gemaakt door de eerste 3 canyons. We moesten na elke canyon overstappen in een volgende boot, omdat deze door de stroomversnellingen, die er tussen zaten, niet verder kon varen. Aan het eind van de 3^e canyon moesten we weer de boot uit en een stukje klimmen, zodat we heerlijk konden zwemmen bij een waterval dat in een meertje uitkwam. In de rivier zelf mochten we niet zwemmen, omdat er het gevaar was dat we dan een zoutwaterkrokodil (salty) zouden kunnen ontmoeten en die schijnen erg agressief te zijn. Nou zou Frans die natuurlijk best aankunnen, met zijn Crocodile Dundee hoed en zakmesje, maar we hebben het toch maar niet geriskeerd!

Wij hebben in Katherine ook de KSA bezocht (Katherine School of the Air). Zo'n 300 kinderen van veeboeren, Flying doctors, rangers, gidsen etc., die honderden km van de 'beschaving' wonen, krijgen les op afstand. Vroeger via de radio, tegenwoordig via internet m.b.v. IDL, Interactive Distance Learning. Vanuit een opnamestudio met camera’s heeft de leraar/lerares contact met de kinderen, zeer boeiend om te zien. De cijfers van deze kinderen liggen gemiddeld hoger dan op reguliere scholen: iets voor Nederland?

Na Katherine Gorge was het tijd voor de ‘wetlands’ van het Kakadu Nationaal Park (dit NP heeft de oppervlakte van ongeveer de helft van Nederland). We hadden gelezen dat je dit park het beste kunt bekijken via een boottocht op de “Yellow River”, dus hebben we bij aankomst gelijk de sunsettoer van half 5 tot half 7 geboekt. Na dit geboekt te hebben, reden we naar onze plek op de camping, heerlijk in de schaduw. Je hebt dat hier ook wel nodig vanwege de hitte. Terwijl Monique de deur van de camper opende en massaal werd aangevallen door de agressieve muggen, werd Frans aangevallen door de muggen, terwijl hij de stroomkabel aankoppelde. Heerlijk, hadden we eindelijk een mooie plek in de schaduw, konden we niet lekker buiten zitten vanwege de muggen.

De tocht over de Yellow River was geweldig. Een zeer indrukwekkende natuur en veel fauna, waaronder Zoutwater krokodillen, ook wel “Salties” genoemd, de ijsvogel, de “Whistling ducks”, zeearenden, reigers, aalscholvers, Magpie geese en nog veel meer. De tocht eindigde met een geweldige zonsondergang, waar we samen met de “Salties”, die om onze boot heen lagen, naar hebben gekeken.

De volgende ochtend reden wij naar Nourlangie Rock: dit is een nogal heuvelachtig/rotsachtig gebied en de overhangende rotsen werden in vroegere tijden door de Aboriginals gebruikt om naartoe te vluchten voor de hitte. Op de vele rotsen zijn nog zeer oude, mooie tekeningen en schilderingen te zien.

Na Kakadu NP was het tijd om door te rijden naar Darwin, het einde van onze reis door Australië kwam in zicht. We stonden op een camping een stukje buiten Darwin en hadden geen zin om met de camper naar Darwin te rijden en zijn daarom met de plaatselijke bus naar de stad gegaan. Hier hebben we de bezienswaardigheden bekeken, waaronder de olie opslagtunnels uit WO II, die nooit gebruikt zijn, omdat de oorlog daarvoor te vroeg stopte, en een park met de “Tree of knowledge” (een prachtige oude Banyan boom). Verder hebben we lekker geshopt en hebben we de volgende dag dezelfde winkels en zaken nog een keer bezocht, omdat Frans zijn tas met nieuwe zwembroek ergens had laten staan en niet meer wist waar (zou het de leeftijd zijn?), maar hij had geluk en zijn zwembroek weer terug. Kijk op de foto maar of het al die moeite waard was!

Na Darwin was het tijd om afscheid te nemen van Koalavan en Australië en zijn we doorgevlogen naar Bali / Indonesië, waar we nu inmiddels zijn en genieten van het weer, eten en de omgeving, maar jullie voelen hem al aankomen, daarover later meer.