Na onze ‘formule 1 tour’ door Noordereiland (zoals Frank en Gaby, onze reisgenoten van Antarctica, onze reis noemen), was het natuurlijk tijd voor Zuidereiland. Met de ferry van Interislander zijn we in 3 uur overgevaren. Aan het eind van de overtocht maakten we allereerst kennis met het fjordengebied van Zuidereiland. We voeren door het ‘Tory’ kanaal, waar we nog resten van oude walvisverwerkende fabrieken zouden kunnen zien, alleen hebben wij die gemist, en tot slot voeren we door ‘Queen Charlotte Sound’, waarna we aankwamen in Picton, hier gingen we van boord en reden gelijk door naar Blenheim. Blenheim ligt midden in het belangrijkste wijngebied van Nieuw-Zeeland. We konden hier niet doorheen zonder enkele wijngaarden te bezoeken en natuurlijk de wijn te proeven. Op de camping kregen we een kaartje, huurden fietsen en al gauw hadden we het plan om 6 wijngaarden te bezoeken, wie doet dat ons na??? Het kaartje bleek de afstanden niet goed aan te geven, dus na 2 wijngaarden, 2 wijnproeverijen en 2 flessen wijn rijker, vonden wij het genoeg.

De volgende dag reden we naar Kaikoura aan de oostkust, bekend om het “Whale watchen”. De Sperm whale, bij ons bekend als de Potvis, leeft hier vlak voor de kust en is dus goed te bekijken als hij bovenkomt om lucht te happen. De naam Sperm whale is bedacht door de vroegere walvisjagers(wat zijn die toch dom, nog steeds trouwens): zij dachten dat het hoofd vol zat met 3000 liter sperma, nu blijkt dat het olie is, maar men weet nog niet waar die voor is (men vermoedt dat de olie o.a. gebruikt wordt voor het produceren van zo’n 200 decibel tijdens het jagen op tonijn, inktvis, haaien etc.) . Tijdens onze toer hadden we geluk en zagen Potvis ‘Tiaki’ 3 keer boven komen, verder zagen we Dusky dolfijnen, een haaitje en albatrossen.

Na Kaikoura was het tijd voor de “Alpine scenic route” richting de westkust. Een schitterende 2-baansweg, weinig verkeer, veel bochten en schitterende vergezichten, wat wil je nog meer? In Nieuw-Zeeland zijn bijna alle wegen 2-baans en is de maximum snelheid 100 km, bij ons zouden dit 80 km- wegen zijn en op sommige wegen vinden wij dat zelfs te hard. De Nieuw-Zeelandse overheid vindt dat blijkbaar ook, want geregeld zie je langs de weg waarschuwingsborden die erop wijzen dat het niet zo hard hoeft. Bijvoorbeeld: “100 km, it’s not a target” , “The faster you go, the bigger the mess”, “You’re a long time dead, so what’s the hurry” of “Drink DrIvE”. Dat deze borden nodig zijn bleek wel, nadat wij een keer het “genoegen” hadden de gevolgen van een net gebeurd ongeluk te zien. Een kwartier later liepen de rillingen nog over onze rug.

Bij Punakaiki aan de westkust hebben we de “Pancake Rocks” bekeken. Dit zijn rotsformaties die opgebouwd zijn uit lagen, er zijn mooie wandelpaden aangelegd, zodat je alles kunt zien. Behalve de “Pancake Rocks” zijn er ook diverse mooie “Blowholes”. We boften want het was net vloed en dan is alles door de wilde golven nog spectaculairder.

Van Punakaiki zijn we doorgetrokken naar de Franz Josef Glacier Township. Deze plaats ligt aan de voet van de Southern Alps en is de uitvalsbasis voor tochten naar de gelijknamige gletsjer. Met Frans zijn achtergrond als ‘ware’ bergbeklimmer, ontkwamen wij er niet aan om deze gletsjer te bezoeken. Het viel ons op bij de briefing dat onze groep bestond uit 11 dames, waaronder 4 kakelende meiden uit Azië, en 1 man (Frans waande zich in de ….).

Met de helikopter vlogen we eerst over de gletsjer voor we erop landden, waarna we er 2 uur hebben ‘rondgewandeld’ onder begeleiding van een zeer gezellige gids ‘HJ’(een geweldige vent, vol met humor en ‘alleen’ aandacht voor ons). We liepen niet alleen over de gletsjer, maar kropen er ook in en doorheen. Aan het eind van de hike werden we weer opgehaald door de helikopter.

Wat Frans betreft had dit nog dagen mogen duren, alleen dan niet in gezelschap van de 4 kakelende meiden. Een geweldige ervaring die zeer hoog in onze top 10 eindigt en waar we nog veel aan terug zullen denken. We waanden ons zelfs weer even in Antarctica.

Via Wanaka zijn we naar Queenstown gereden. Queenstown staat niet bekend als een stad waar veel te zien is, maar waar wel veel buitenactiviteiten worden georganiseerd. Wij konden het dan ook niet laten om daaraan mee te doen en kozen voor de “Shotover Jet”. Met een straalbootje zijn we over de Shotover rivier ‘gescheurd’, vlak langs rotsen, door een aantal zeer mooie canyons en opzettelijk bochten makend van 360 graden. Een geweldige natte ervaring, waar Frans een leuk kuifje aan overhield.

Hierna was het voor ons niet duidelijk wat we wilden. Gingen we naar Te Anau voor het fjordengebied van ‘Milford Sound’ of ‘Doubtful Sound’? De meeste mensen die dit doen, hebben te maken met slecht weer, waardoor het uitzicht tegenvalt. We kwamen er niet goed uit, tot we de torenhoge prijzen voor deze tochten zagen, en als dan ook het weer tegenvalt!!! We besloten dit gebied over te slaan en in plaats daarvan naar Invercargill te rijden, aan de zuidkust van Zuidereiland. Monique heeft hier een penvriendin gehad en wilde dit graag bezoeken.

Invercargill is een stadje dat niet echt veel te bieden heeft, maar vooral wordt gebruikt voor de boottocht naar Stewart eiland dat voor de kust ligt. We hadden het dus snel bekeken en, na koffie en chocolademelk bij Starbucks en wat foto’s van mooie gebouwen en een oorlogsmonument, zijn we doorgereden langs de kust in de richting van Dunedin.

Onderweg zijn we gestopt bij Curio Bay om de “Petrified Forest” te bekijken: hier liggen versteende bomen uit de tijd van de dinosaurussen, tevens maakten we kennis met een “Hooker Seal”, zo werd ons door een oudere Kiwi verteld (deze seals zijn groter dan de fur seals en ook veel gevaarlijker voor de pinguïns).

Dunedin was voor ons de volgende bezienswaardigheid. Deze stad was vroeger de rijkste van Nieuw-Zeeland en had de meeste inwoners. In 1860 vond men in de buurt goud en werd het zelfs het financiële centrum. Vanuit de hele wereld kwamen hier mensen naar toe, om zich te vestigen. Hier was ook de eerste universiteit van het land, het eerste dagblad, de eerste elektrische tram en de eerste gondel van de wereld, buiten de VS dan. De schotten kochten de grond van de Maori en in april 1848 landden 300 Schotten hier die het de naam New Edinburgh gaven. Later veranderde dit in Dunedin (Edin op de heuvel). In Dunedin zijn nog vele mooie oude Victoriaanse gebouwen te bewonderen, zoals de St. Paul’s Cathedral in Gotische stijl (het enige gebouw in Nieuw-Zeeland met een stenen dak) en het station van Dunedin. Behalve oude gebouwen in Dunedin, hebben we ook het postkantoor bekeken, dit om 12 kilo bagage naar huis te sturen, wat zal die rugzak nu lekker aanvoelen, en het schiereiland van Otago bezocht. In een dag zijn we het schiereilandje rondgereden en hebben o.a. ‘Larnach Castle’ bekeken en ‘Pinguïn Place’ bezocht. Larnach Castle is het enige kasteel in Nieuw-Zeeland en het heeft 5 jaar geduurd (vanaf 1871) voordat het klaar was.

‘Pinguïn Place’ was ons aangeraden door de Insight Guide en de eigenaar van de camping. We zouden hier de Geelogige pinguïns van zeer dichtbij kunnen zien. Helaas bleek bij de rondtoer dat dit alleen in december zo is. Wij moesten nu genoegen nemen met 2 zieke pinguïns in het dierenziekenhuis, die we van dichtbij konden zien. De andere pinguïns waren nog niet thuis, maar na wat geduld zagen we er een vijftal uit het water komen op een afstand van zo’n 500 meter.

Onze campertour loopt op z’n eind, dus werd het tijd terug te rijden naar Christchurch. We vervolgende de weg langs de kust omhoog en hebben bij Moeraki de ‘Boulders’ bekeken. Op het strand liggen enorme ronde stenen bollen, ze lijken wel door mensen gemaakt, maar zijn ontstaan door de erosie van de ‘mudstone’ (soort versteende klei) kliffen net achter het strand en het zout dat zich er 60 miljoen jaar op afgezet heeft. Sommige stenen hebben een omtrek van 4 meter.

Na Moeraki reden we naar Oamaru, onze laatste bezienswaardigheid voor Christchurch. Oamaru heeft de grootste collectie van beschermde oude gebouwen van heel Nieuw-Zeeland. De gebouwen zijn gemaakt van de plaatselijke “limestone”, die ook wel Oamaru steen wordt genoemd (goed te vergelijken met de mergelsteen uit Zuid-Limburg) en zijn gebouwd in Victoriaanse stijl. Verder heeft Monique hier een “poppy” gekocht: een stoffen klaproos die je vastmaakt op je blouse/shirt. Het rood van de klaproos staat symbool voor het vele bloed dat tijdens de oorlogen heeft gevloeid (met name de Eerste Wereldoorlog). Op zondag 25 april is het “ANZAC-day”, dan worden de gesneuvelde soldaten uit Australië en Nieuw-Zeeland herdacht. ANZAC betekent Australia and New Zealand Army Corps

Na 4005 km was het helaas tijd om Kiwivan in Christchurch in te leveren. Frans is inmiddels alweer bezig met de voorbereidingen voor een ‘Koalavan’, maar of dat ervan komt???

Tot slot hadden we nog tijd om Christchurch te bekijken. Ook hier is duidelijk de Engelse invloed te zien in de gebouwen.

En zo is bijna een eind gekomen aan ons avontuur in Nieuw-Zeeland. Morgen vliegen we om 13.30 uur naar Australië, waar we om 14.50 uur, plaatselijke tijd, landen in Sydney, om ’s avonds door te vliegen naar Cairns. Een nieuw land en een nieuw avontuur, jullie horen nog van ons.