Na onze heerlijke 2^e honeymoon en wat stress bij het vertrek uit Tahiti, vanwege een staking van de brandweermannen op het vliegveld, passeerden we een voor ons nieuw fenomeen; de datumgrens. Voorafgaande aan onze wereldreis hadden wij hier nooit over nagedacht, maar tijdens onze reis gingen we ons afvragen hoe dat nou zat. Wie hier ook benieuwd naar is, op onze site staat een link naar een website waar dit in duidelijke taal wordt uitgelegd. Helaas zijn we dus niet een dag jonger geworden, maar hebben we tijdens de vlucht van Frans-Polynesië naar Nieuw-Zeeland gewoon één dag overgeslagen.

Bij aankomst in Nieuw-Zeeland was het tijd dat wij weer aan het “werk” gingen. Ik hoor jullie al denken, maar echt ook op een wereldreis moet je soms werken. Dit deel van onze reis doen we (bijna) alles zelf.

Het was echter eerst tijd voor Monique om nog een keer de tandarts op te zoeken. In Argentinië was er een tijdelijke vulling in mijn kies gezet, maar die was zo tijdelijk dat hij na een week al begon af te brokkelen. In Nieuw-Zeeland leek het me pas weer veilig, dus tot die tijd voorzichtig eten en (niet) even doorbijten, aan de andere kant dan. De tandarts had wel even werk, want in Argentinië was het, naar onze maatstaven, niet helemaal professioneel gebeurd.

De volgende dag was het tijd om onze “Kiwivan” op te halen. In jullie ogen is het gewoon een camper, maar wij vonden het leuk hem een naam te geven. In onze ogen was hij enorm groot, en daar moesten wij mee gaan rijden (6m lang, 2m breed en 2,5m hoog)??? Op het kantoor werd ons verteld dat wij gewoon 100 km per uur mochten rijden (is de maximumsnelheid in Nieuw-Zeeland) omdat wij een kleine camper hebben!

De eerste dag mocht ik (Monique) achter het stuur het spits afbijten, dwars door de miljoenenstad Auckland en met diverse wegopbrekingen, waar ik het idee kreeg dat Kiwivan er nooit langs zou kunnen, maar gelukkig lukte het wel. De volgende dag was Frans pas aan de beurt en na wat wennen ging het bij hem ook steeds makkelijker.

Nu zijn we inmiddels al bijna 2 weken onderweg en verloopt alles steeds soepeler en ontdekken we steeds meer: wat is zo’n cruisecontrole bijvoorbeeld ontspannend rijden en wat lekker dat je de radio vanaf het stuur kunt bedienen, nu zou het alleen nog leuk zijn als we ook zenders hebben waar we naar kunnen luisteren. Gelukkig heeft Frans een Iphone en hebben we toch nog muziek tijdens het rijden. De bediening van de tanks voor het water en de toilet krijgen we ook steeds beter onder de knie: we vullen om de dag de watertank tot deze overstroomt, zoals verteld en toch zaten we 1 keer zonder water, bleek dat we goed moesten kijken of de slang wel goed zat en de lucht uit de tank kon ontsnappen. Een ding snappen we nog steeds niet: waarom die “Kiwi’s” (zo worden de inwoners van Nieuw-Zeeland hier genoemd) allemaal met hun lichten knipperen, terwijl wij toch netjes rechts rijden!

Vanuit Auckland zijn we eerst in twee dagen naar het noorden gereden richting Bay of Islands. Onderweg hebben we o.a. Kawakawa bezocht dat bekend is geworden door de Oostenrijkse kunstenaar Frederick Hundertwasser, die het openbaar toilet heeft ontworpen.

Met een catamaran hebben we “the Hole in the Rock” bekeken bij Cape Brett en zijn er zelfs doorheen gevaren. Tijdens deze toer hebben we helaas geen walvissen gezien, maar wel Bottlenose dolfijnen, Blue pinguïns en zelfs een hamerhaaitje.

Op dit punt, we waren eigenlijk pas onderweg, sloeg de paniek een beetje toe bij Monique. We wilden zoveel zien in Nieuw-Zeeland en nu bleken we toch wat te weinig tijd in te hebben gepland (die paar extra dagen voor Tahiti konden wel van Nieuw-Zeeland af en ook nog wat voor Sjanghai). Het zag er naar uit dat we alleen nog maar zouden racen door Nieuw-Zeeland en weinig tijd hadden voor het ontspannen, zoals we het ons bedacht hadden. Frans opperde dan nu alleen Noordereiland te bekijken en Zuidereiland te schrappen of tijd van Australië af te halen, met de mogelijkheid dat we daar dan ook weer te weinig tijd zouden hebben. Uiteindelijk hebben we besloten, alleen de echte highlights te doen en de rest te schrappen en te proberen, toch af en toe een rustdag in te lassen.

Na het noorden zijn we in een paar dagen door gereisd via Waipoua Forest, met de oudste Kauriboom van Nieuw-Zeeland, naar het schiereiland Coromandel voor Cook’s Beach (hier heeft James Cook voor het eerst de Engelse vlag geplant) met z’n mooie witte zandstranden, dat ligt ingeklemd tussen hoge kliffen, Cathedral Cove en Hot Water Beach (van grote diepte, een kleine 2 km, wordt stoom (van magma uit vroeger tijden) naar boven geduwd, deze verwarmt het zand: bij eb is het dan mogelijk je eigen “hot tub” te maken. De temperatuur kan dan gereguleerd worden door er zeewater bij te laten komen).

Onze volgende bestemming de Waitomo Caves bereikten we nadat we de bijzonder mooie tuinen in Hamilton hadden bezocht. Deze grotten zijn o.a. bekend door de gloeiwormen. Het plafond is hier verlicht door miljoenen gloeiwormpjes. Helaas is hier op foto of film niets van te zien en dus kunnen we jullie niet mee laten genieten. ’s Avonds maakten we hier voor het eerst kennis met de kou van Nieuw-Zeeland. De kachel kon aan en ’s nachts was een pyjama echt nodig. Het weer valt ons trouwens tot nu toe enorm mee, af en toe regen, maar gelukkig nog niet op de belangrijke momenten, verder ook zon, strakblauwe luchten en temperaturen van boven de 20 graden. De herfst is hier begonnen en wij hebben het idee dat het herfstvakantie is.

Na de Waitomo grotten gingen we naar één van de grootste trekpleisters van Noordereiland, Rotorua, midden in een thermisch gebied, dat bekend staat om zijn geisers, modderpoelen en heetwaterbronnen. Bij het binnen rijden van het stadje merkte je al dat je in een thermisch gebied was, door: de zwavellucht die hier hangt en door de stoomwolken die je hier op veel plekken omhoog ziet komen (zowel in het stadspark als in vele voortuinen). We hebben hier de 2 parken Te Puia en Wai-o-tapu bezocht. Te Puia staat bekend om de geiser Pohutu en de Maori show die er gehouden wordt en Wai-o-tapu staat bekend om de geiser Lady Knox. Deze geiser spuit netjes op tijd (10.15 uur) omdat er dan door een Kiwi (niet de vogel natuurlijk, maar een Nieuw-Zeelander) een stuk biologische zeep in wordt gegooid.

Nadat Frans eindelijk na 3 maanden naar de kapper was geweest in Rotorua, reden we naar Napier, bekend om zijn gebouwen in Art Deco-stijl: deze stad is in 1930 zwaar getroffen door een aardbeving, en er is toen besloten deze weer op te bouwen in Art Deco-stijl.

De volgende dag tuften we door naar Lower Hutt, een plaatsje vlakbij Wellington: hier hebben we online de overtocht naar Zuidereiland geboekt. De volgende dag, op maandag 12 april, zijn we overgevaren naar Picton via het Tory kanaal en Queen Charlotte Sound (fjordengebied van Zuidereiland).

Het lijkt niet zoveel, maar in 11 dagen hebben we haast het hele Noordereiland rond gecrost en ruim 1500 km met Kiwivan afgelegd. Op Zuidereiland hopen we het wat rustiger aan te kunnen doen, maar of ons dat gaat lukken???