Het was even wennen bij aankomst op Paaseiland, we zaten met onze gedachten nog in Antarctica en schaamden ons dat we het speciale van dit eiland nog even niet konden waarderen. Verder kregen we een temperatuur en klimaat waar we niet op bedacht waren. Wij hadden in ons hoofd een graad of 18 en hoopten op zon en we kregen 26 graden, zon en een subtropisch klimaat, een aangename verrassing dus.

Op het vliegveld konden we kiezen waar we wilden overnachten, aanbieders met mooie foto’s van kamers genoeg. We kozen uiteindelijk voor ‘Keu Henua’: een gezellige cabaña met veranda en plantjes voor de deur. Door de eigenaresse werden we er naar toe gebracht. Helaas bleek wat beloofd was er anders uit te zien. In plaats van een twee persoonsbed hadden we 2 losse bedden van het formaat ‘wat en half wat’ en de cabaña op de foto bleek tegenover ons te staan. Na een reactie van ons dat dit toch niet was wat we verwacht hadden werd ons toegezegd, dat we de volgende dag de beloofde cabaña kregen. De volgende dag zijn we dus verhuisd naar ons zomerhuisje.

Paaseiland is in 1722 op eerste Paasdag ontdekt door admiraal Jacob Roggeveen en is qua grootte vergelijkbaar met Ameland (volgens Floortje Dessing die het eiland in 2005 heeft bezocht), dus gemakkelijk in een paar dagen te bekijken.

Op zondag 14 maart hebben we een dagtour gemaakt in een minibusje met 11 andere toeristen plus begeleiding Claudio (chauffeur) en Patricia (gids) en de kuststreek in het zuiden, oosten en het noorden van het eiland bezocht: hier staan namelijk de beroemde grote Moai’s (standbeelden) met hun gezicht landinwaarts gericht. Men gaat er vanuit dat deze Moai’s overleden stamhoofden of goden voorstellen: deze zouden staand op hun ‘ahu’ (altaar) via hun ogen ‘mana’ (kracht/positieve energie) aan het levende familiehoofd doorgeven. Door oorlogen tussen rivaliserende stammen zijn veel Moai’s van hun ahu afgeduwd en later ook door de eigen stammen zelf, omdat deze geen voorspoed meer brachten. Tijdens deze tour zijn we o.a. bij Rano Raraku geweest, dit is de krater waar de Moai’s werden gemaakt.

Op maandag zijn we naar Orongo gewandeld. Om er te komen moesten we eerst de vulkaan Rano Kao beklimmen en over de kraterrand (balancerend) lopen. Orongo was oorspronkelijk een ceremonieel dorp en werd alleen in het voorjaar een aantal weken gebruikt, ten tijde van de “Vogelmenscultus”. Deze cultus ontstond in de 18^e eeuw en was mogelijk een poging om de stammenstrijd, wat vele doden tot gevolg had, om te buigen in een wat minder gewelddadige competitie. Elk jaar in de lente stuurden de stamhoofden op het eiland een uitverkoren dienaar of ‘hopu’ naar Moto Nui, een klein eilandje voor de kust van Orongo. Deze hopu’s zwommen naar het eiland en zochten naar het eerste ei van de heilige vogel ‘Manu Tara’ of bonte stern. Als het eerste ei gevonden was, sprong de hopu in het kolkende water (met het ei op hun voorhoofd vastgebonden, lijkt mij een zeer vreemd gezicht), zwom naar het vasteland en klom de kliffen op naar Orongo om de trofee aan zijn stamhoofd te overhandigen. Het succesvolle stamhoofd werd tot ‘vogelmens van het jaar’ uitgeroepen: wat dat dan opleverde is tot op heden niet duidelijk.

Gisteren hebben we een fietstocht gemaakt over het westelijk deel van het eiland: met een gehuurde mountainbike hebben we weer een aantal archeologische sites bezocht en als mollen met hoofdlampje drie grotten, die vroeger werden gebruikt om te schuilen bij gevaar, bekeken. Helaas hadden we na driekwart van de route te hebben gefietst een lekke band en werd het fietsplezier een stuk minder. Uiteindelijk kwamen wij uitgedroogd en onder het stof weer aan in het dorpje waar wij, onder het genot van veel koude cola light, op het terras ‘het vele zand’ van onze tanden hebben weggedronken.

Vandaag hebben wij een relaxdag, genieten nog even van de laatste dag op Isla de Pascua, van onze gezellige cabaña en nemen straks afscheid van onze Amerikaanse buren en zeeschildpadden, alvorens we vanavond naar Tahiti vliegen.