Na de belevenissen in El Calafate was het tijd om terug naar Chili te gaan, want dan rolt het geld wat sneller de portemonnee uit, bezoeken wij het havenstadje Puerto Natales en een van de mooiste en beroemdste nationale parken (NP) van Chili Torres del Paine. Ik (Frans dus) ben hier in 1995 ook al geweest en denk hiervan “alles” te weten volgens Monique en daar zit “natuurlijk” een kern van waarheid in!!

Ik wil overigens, voordat ik begin aan mijn verhaal, reageren op het vorige reisverhaal en jullie leuke, originele, meelevende, enthousiaste reacties: blijf dat vooral ook doen, want het motiveert ons nog meer om reiservaringen met jullie te delen:

1. onthaasten is voor ons reizigers c.q. toeristen op dit moment even lastig omdat er zoveel moois te zien valt, verder relaxen wij tijdens het vele “bussen”: als wij straks in Ushuaia zijn, ook wel Fin del Mundo (einde van de wereld) genoemd hebben wij er een slordige 9.000 à 10.000 km opzitten;

2. Monique overdrijft ten zeerste als zij schrijft dat ik bij het schrijven van reisverhalen de waarheid wel eens geweld aandoe: jullie weten dat waarschijnlijk wel (hè Kees)!

Puerto Natales ligt aan zee, omgeven door vele fjorden, en is de uitvalsbasis voor de beroemde 4- daagse fjordenboottocht met vele gletsjers: Monique noemt deze tocht ook wel “de Antarctica tocht voor de minder bedeelden”, Frans is het hier natuurlijk niet mee eens omdat hij deze tocht in 1995 gedaan heeft als “meerbedeelde” en de prijzen op dit moment voor deze tocht schrikbarend hoog liggen. Het havenstadje is in mijn herinnering weinig veranderd t.o.v. 1995, vele huizen zijn weer dringend aan een nieuwe kleur toe of rijp voor de sloop, verder komt het op ons over als een slaapstadje en is het dus heerlijk om hier even te onthaasten.

Gelukkig waren de weergoden ons weer gunstig gezind (waarom hebben wij deze reis tot nu toe zo veel mazzel hiermee?) toen wij op dinsdag 23 februari naar het NP vertrokken voor een 3-daagse trektocht.

Dag 1: vertrek vanuit Puerto Natales met de bus, aankomst in het NP, inchecken in refugio Torres Central, een zeer grote berghut met hotelkenmerken (wij hadden gekozen voor volpension en een stapelbed op een 6-persoonskamer). Na het inchecken zijn wij om 11.15 uur vertrokken voor onze eerste wandeltocht en hadden voor deze tocht tot uiterlijk 21.00 uur de tijd om terug te zijn, want anders zou de avondmaaltijd aan onze neus voorbij gaan. Aangezien er 4,5 uur stond voor deze tocht (9 km lang en bijna 900 m stijgen) was het krap aan omdat wij ook nog dezelfde afstand, gelukkig dan wel dalend, terug moesten. Wij klommen eerst gestaag door een zeer bebost dal, een snel stromende gletsjerrivier volgend, om vervolgens het laatste uur steil omhoog te klimmen naar ons einddoel voor de tocht: het uitzichtspunt op de Torres del Paine. Het was adembenemend om daar aan te komen en te genieten van o.a. de 3 granieten kale pieken van 1000 m hoogte, aan de voet voorzien van een gletsjer en gletsjermeer, wij stonden aan het begin van het meer en hebben heerlijk in het zonnetje achter een grote rots genoten van het uitzicht en met ons nog zo’n 100 bergwandelaars (het was een komen en gaan van mensen). De terugweg hebben wij rap gedaan, ik had af en toe moeite om Monique bij te houden, waarschijnlijk “rook zij de stal”. Om 19.00 waren wij weer terug en hadden wij ook nog tijd om het wandelzweet middels een lekkere warme douche weg te spoelen en aan te schuiven voor ons “bergsteigeressen”.

Dag 2: uitchecken, met de bus naar een ander deel van het park, met de catamaran naar de volgende refugio, Paine Grande, inchecken en weer op pad. Wij kregen nu een eigen kamer met stapelbed (luxe, want dat hadden wij niet verwacht) en de naam van deze kamer was Cipres (dat kan geen toeval zijn, ons hotmailadres is hetzelfde).

Wij hadden voor deze tocht, het bezoeken van de Grey gletsjer (te vergelijken met de Perito Moreno gletsjer), ook weer een krap tijdsschema: wij vertrokken om 13.00 uur en moesten weer uiterlijk om 21.00 uur terug zijn en hadden dus 8 uur de tijd om op en neer te gaan voor een tocht van 4 uur heen en dus ook weer terug. Deze tocht ging ook weer geleidelijk omhoog door een mooi dal, geflankeerd door de besneeuwde bergtoppen, totdat wij voor het eerst de Grey gletsjer zagen liggen in de verte. De foto’s zeggen genoeg. Ik merk op dat deze gletsjer zich behoorlijk heeft teruggetrokken t.o.v. 15 jaar geleden, maar dat hij/zij niets aan schoonheid heeft ingeboet.

Om de gletsjer van dichterbij te kunnen bekijken hadden wij nog een behoorlijke zware tippel voor de boeg en de beentjes begonnen ook steeds meer te protesteren, vermoedelijk van de tocht van gisteren. Uiteindelijk besloten wij om 16.30 uur terug te gaan en dat was achteraf wel goed ook omdat Monique doodop was en heel veel moeite had om haar evenwicht goed te bewaren op de moeilijke stukken. Om 20.00 uur waren wij blij om weer terug in de refugio te zijn en bezweet (wellicht stinkend, omdat wij veel ruimte hadden om ons heen!) aan te schuiven bij het bergsteigeressen.

Dag 3: uitchecken, lekker buiten de refugio in het zonnetje op het terras gezeten, met Aussies gekletst, Monique voerde de vogeltjes en ik maakte een zeer korte wandeling (30 min. inclusief onthaastmoment). Vervolgens met eerst de boot en daarna de bus terug naar Puerto Natales, de was laten doen, deze kon ik om 21.00 uur ophalen (dat zijn nog eens winkeltijden!) en relaxen.

Het volgende verslag lezen jullie na Antarctica en zal medio maart verschijnen, “mijn excuses voor dit ongemak”.