Deze keer ben ik aan de beurt voor het verslag wat jullie door Frans beloofd is. Jullie boffen, want dit betekent dat jullie een waarheidsgetrouw verslag krijgen. Frans heeft nogal eens de neiging om de waarheid geweld aan te doen, mooier te maken, dan wel aan te passen. Gelukkig heb ik daar geen last van, geniet er dus lekker van en lees het echte verslag van El Calafate en de Perito Moreno gletsjer.

Op donderdag kwamen we aan in El Chalten en vertrokken de volgende dag alweer naar El Calafate. Mensen keken ons vreemd aan als we vertelden niet in El Chalten te blijven en Nationaal Park Fitz Roy te bezoeken, maar gelijk door te reizen naar El Calafate. Helaas hebben we een zeer strak reisschema, omdat we op 28 februari in Ushuaia moeten zijn voor de boot naar Antarctica. Op vrijdagochtend bleken we echter nog twee uur over te hebben en dus hadden we tijd voor een bliksembezoek aan Nationaal Park Fitz Roy. De bergen “Fitz Roy” en “Cerro Torre” (R. Messner heeft over de beklimming hiervan een prachtige film gemaakt) hebben we helaas toen niet gezien, maar wel vanuit de bus en dus kunnen we niet zeggen dat we het gemist hebben.

Bij aankomst in El Calafate, geen tijd om gelijk naar ons hostal te gaan, maar eerst de busreis regelen naar Puerto Natales, van hieruit kunnen we rechtstreeks naar Ushuaia reizen en dat scheelt ons weer een paar grensovergangen en dus veel tijd, verder hebben we hier gelijk de bus naar de Perito Moreno gletsjer voor zaterdag geboekt. Nadat dit was geregeld konden we naar ons hostal. Volgens de planning en voorbereiding van Frans zou het hostal vlakbij zijn en zouden we geen taxi nodig zijn. Dit bleek ook te kloppen toen we uiteindelijk de goede richting hadden gevonden, maar eerst was er enige discussie hoe de kaart gelezen moest worden. Ik zal jullie niet vermoeien met wie er gelijk had, anders volgt er hier misschien weer een nieuwe discussie

De aankomst in hostal Puerto San Julian was geweldig. Na een pittige klim, kwamen we in een gezellige en gemoedelijke hostal met een geweldige ruime luxe kamer en uitzicht op de bergen en, als we onze nek in een whiplash draaiden, ook op het meer, zoals op de site stond.

Zaterdag was het vroeg dag, 6.30 uur op, 7 uur ontbijt, 7.30 uur vertrek uit het hostal (tja reizen is best zwaar, mocht iemand hieraan twijfelen

Om 10 uur kwamen we aan op een parkeerplaats ongeveer anderhalve kilometer van de gletsjer af. Via een afgezet pad liepen we naar de gletsjer. De eerste aanblik was overweldigend. Nog nooit heb ik zoiets enorms gezien. Vanaf dat moment konden we onze ogen er niet afhouden, wat tot gevolg had dat er vele struikelpartijen volgden en er vele foto’s werden gemaakt. Op het eerste uitzichtspunt bleven we zolang staan, dat we ons eerste stuk ijs af zagen breken en wonder boven wonder stond de camera net aan.

Ik vond het erg moeilijk daarna verder te lopen, stel nu dat dan net dat enorme stuk af zou breken en we dat zouden missen. Gelukkig volgden voor ons nog vele stukken ijs die afbraken, helaas niet voor de gletsjer die niet meer groeit.

Ik kan nog even doorgaan met omschrijven hoe mooi het allemaal was, maar waarschijnlijk zeggen de foto’s het beter.

Tijdens onze wandeling langs de gletsjer, wij liepen trouwens aan de overkant van het water op een veilige afstand, kwamen we ons Argentijnse stel nog tegen, geplakt aan hun telefoon (we vragen ons af of zij wel iets live hebben meegemaakt).

Om 5 uur moesten we afscheid nemen van de Perito Moreno gletsjer. Vanuit de bus mochten we hem nog een paar keer aanschouwen en toen moesten ook wij het met de foto’s en video’s doen.