Hola chicos,

Het is weer tijd voor een nieuw reisverhaal met als titel “Ruta 40”.

Alvorens hierover te beginnen even een korte impressie over de wortelkanaalbehandeling die Monique heeft ondergaan in Bariloche.: zij heeft deze goed doorstaan, heeft op dit moment geen pijnklachten op een ietwat ontwrichte kaak na.

Wat wij achteraf wel bijzonder vonden, was het feit dat deze tandarts (overigens stroomt er ietwat Nederlands bloed door zijn aderen omdat zijn overgrootmoeder een Nederlandse was) een aansteker nodig had om gereedschap te verhitten en hij met zijn “hele” hand in Monique’ s mond zat om met diverse vijltjes de wortelkanalen schoon te maken: hoe zou zoiets in Nederland gebeuren? Zijn er ervaringsdeskundigen?

Na Bariloche was het tijd om verder naar het zuiden te trekken, ook al omdat wij op 28 februari een afspraak hebben met een expeditieschip 'Antartic Dream' (ons einddoel van Zuid-Amerika, de boottocht naar Antarctica) en er nog zo’n 3.000 km moest worden afgelegd om bij die boot te geraken!

De afgelopen 3 dagen hebben wij veel 'gebust' via de “beruchte” Ruta 40, een grotendeels onverharde weg dwars door Patagonië. Wij kozen ervoor om het traject Bariloche – El Calafate in 3 dagen te doen i.p.v. in een zeeeer lange vermoeiende busreis van ongeveer 36 uur.

De eerste dag duurde de busreis 13 uur, en ging de route voornamelijk over goede verharde en onverharde wegen en eindigde de dag in het plaatsje Perito Moreno. Vermeldenswaard was dat wij zeer goed zicht hadden op de Ruta 40, omdat wij achter de chauffeur zaten en aanwijzingen konden geven als hij een bocht dreigde te missen (wat overigens niet echt nodig was aangezien hij veilig reed)! De chauffeur, copiloot en “hulpje” hadden het erg gezellig met elkaar tijdens het urenlang drinken van ‘maté’ (een soort van zeer zware bittere thee die uit 1 beker wordt gedronken en telkens wordt bijgevuld met kokend water).

De tweede dag was een andere zaak, deze reis ging 16 uur lang voornamelijk over een onverharde Ruta 40 die door de heftige regenval veranderd was in een gevaarlijke modderpiste: tijdens deze rit maakten wij mee dat er op een gegeven moment 2 kinderen paniekerig aan de kant van de weg stonden te zwaaien om hulp omdat hun pappa de auto niet onder controle had kunnen houden en de auto in de greppel was geraakt. Gelukkig was er nog een voertuig snel ter plaatse en werd de auto met een lier en flink wat menskracht de weg op getrokken en warempel: de auto deed het nog!

De buschauffeur vertelde die ochtend bij vertrek dat wij rond 19.00 uur zouden aankomen op de plaats van bestemming El Chalten en rond 18.55 uur vertelde hij doodleuk dat deze tijd niet gehaald zou worden (o.a. vanwege de heftige regenval en de slechte staat van de bus) en dat wij moesten rekenen op 24.00 uur: op dat moment wilden wij en de andere toeristen aan boord hem 'lynchen' maar aangezien wij geen touw en boom hadden, hebben wij daarvan afgezien!

Wij waren overigens erg blij dat deze chauffeur ons uiteindelijk veilig midden in de nacht afleverde.

El Chalten is overigens HET vertrekpunt voor bergwandelaars en bergsporters voor het Fitz Roy nationale park: Frans is hier in 1995 ook al geweest voor een trekking maar toen bestond El Chalten uit een aantal gebouwen, nu is het een gezellig, groot toeristisch bergdorp geworden met zowaar een groot busstation.

De derde dag was een eitje: in de middag vertrokken wij voor een ritje van 3 uur over een zeer goed geasfalteerde Ruta 40 naar El Calafate (Die ochtend hadden wij zelfs nog tijd voor een lekkere wandeltocht in het park, waar wij getrakteerd werden op condors en een strakblauwe hemel).

El Calafate staat bekend om zijn chocolade en de beroemde Perito Moreno gletsjer die wij natuurlijk zullen bezoeken, maar dat lezen jullie in het volgende verslag.