Geregeld lezen we in de reacties dat mensen jaloers op ons zijn. Zou ik ook zijn met al die positieve verhalen, daarom willen we jullie nu ook laten delen in de mindere dingen van onze reis.

Hieronder volgt onze klaagzang.

1. Het begon al onze eerst dag in Buenos Aires, natuurlijk moest er gepind worden om Argentijnse pesos te bemachtigen. Braaf het pasje in de machine en een bedrag ingetoetst. Geven ze aan dat er wel extra kosten in rekening worden gebracht. Oké, dan de transactie maar annuleren (fout, fout, nooit doen) en een groter bedrag aangeven. Braaf het geld gekregen en vrolijk naar buiten. De volgende dag zagen we op het afschrift, via internet, dat het geannuleerde bedrag ook braaf was afgeschreven. Paniek, wat nu? Bellen met ING, dat kost mogelijk nog meer. Dan maar een mail en terug naar de bank. Daar werd gemeld dat dit geen probleem was, bij de kascontrole kwam het vast naar boven en binnen een week zou het wel weer op de rekening staan en zo niet dat zou mijn eigen bank het wel terugboeken. Vanaf dat moment, dagelijks kijken op internet, is het er al?, is er al mail van ING? 2 dagen zou het antwoord duren, maar het werden er 3. Om een lang verhaal kort te maken. Na veel mailen met ING, werd door hen het geld terug gestort, niet door de bank.

2. Een andere zorg werd ons maandelijks uitbetaalde bedrag van de levensloop. Monique kwam erachter dat het veel minder was dan begroot, omdat zij ook het werkgeversdeel van het pensioen moet betalen en vroeg zich af of we nu eerder naar huis moeten. Frans vroeg zich af of het wel op tijd werd uitbetaald en of zijn berekening dan wel klopte, als er bij Monique zoveel afging. Inmiddels is het uitbetaald en Frans wint met vlag en wimpel als je naar de grootte van het bedrag kijkt. Wij zijn tot de conclusie gekomen dat de levensloopregeling binnen de CAO PO (waar Monique onder valt) veel soberder is dan bij de CAO BVE (waar Frans onder valt)

3. Van Purmamarca zijn we met de bus naar San Pedro gereisd. Bij het boeken van deze bus zouden we aan de linkerkant van de bus komen. Het werd de rechterkant en behalve dat we daar minder beenruimte hadden, hadden we ook 2 niet zo sociale Argentijnen/Chilenen/….. voor ons zitten, die hun stoel zo ver achteruit zetten dat zelfs Monique klem zat met haar knieën.

4. Je ziet ook wij hebben het zwaar, om maar niet te spreken van de darmklachten, waardoor we veel toiletpapier nodig hebben,

5. het je elke dag in moeten smeren om niet te verbranden,

6. elke dag weer de overweging waar zullen we gaan eten en blijven we binnen ons budget,

7. welke tour zullen we doen,

8. waar gaan we slapen,

9. hoe komen we op de volgende plek van bestemming

10. en dan heb ik het nog niet over de hoogteziekte gehad, waardoor je hoofdpijn krijgt, misselijk bent en duizelig wordt.

Ja, ja ook wij hebben het af en toe zwaar, dus echt jaloers hoeven jullie niet te zijn!!

En hoe gaat het verder!!

We zitten nu in San Pedro de Atacama in Chili. Je kunt het zien op de foto. Het is een oase in de woestijn. Om er te komen moesten we diverse passen over, met schitterende uitzichten en tot slot een lange rechte weg naar beneden. Deze weg liep zo steil naar beneden dat ze aan de kant van de weg noodstophavens (een grindbak met paaltjes) hadden gemaakt voor als je remmen het begeven.

We maken hier 2 tours. 1 hebben we al achter de rug. De “Valle de la Luna” schitterende uitzichten over bergen en vulkanen en als toetje de zonsondergang.

Vanmiddag maken we een tour naar weer een zoutwoestijn en kunnen we zwemmen in een zoutmeer en daarna in een zoetwatermeer.

Morgen is het dan weer tijd om verder te trekken. Met de bus gaan we naar Santiago waar we twee nachten blijven, deze keer gaan we voor een luxere bus dan die van Argentinie naar Chili. Hiervandaan gaan we waarschijnlijk naar Valparaiso, maar daar later meer over.