Donderdag 2 oktober, dag 69

Allereerst mijn oprechte excuses aan onze volgers voor het feit dat ik zo lang niets van ons heb laten horen. Frans heeft dan nog wel vele foto’s geplaatst, maar wat betreft het verhaal heb ik jullie jammerlijk in de steek gelaten! Het enige excuus dat ik heb is dat, sinds we relaxen, ik alleen nog maar met relaxen bezig ben en niet meer toe kom aan schrijven (Gerard Joling zou zeggen: “ik heb er de kracht niet voor”). Nu dus even een achterstand van een kleine maand inhalen.

Zoals we waren geëindigd de vorige keer, waren we aangekomen in de Giggling tree, een guesthouse dat gerund wordt door een Nederlands echtpaar. Het is een schitterend verbouwde boerderij en ligt midden in het karstlandschap. Heerlijk dus om daar te mogen verblijven, ontbijten en rond fietsen, o.a. naar Moonhill (een enorme heuvel met een mooi rond gat erin). Dit hebben we dan ook lekker gedaan en tevens een dagje lekker bij het zwembad gelegen om bij te komen van het vele gereis. Met de aanwezige fauna hebben we daar goed kennisgemaakt. Zo hadden we moeder en kind mega-spin in de kamer, die Frans na een dag jagen en veel haarlak spuiten eindelijk naar de spinnenhemel heeft gestuurd! ’s Avonds tijdens het eten sprong er een flinke kikker in de nek van Frans, die kikker heeft nu vervolgens een blindenstokje nodig door al het flitslicht dat hij vervolgens in zijn ogen kreeg van de foto’s. De volgende morgen was er een wesp die de rug van Monique wel lekker vond en haar venijnig stak en tijdens onze fietstocht kwamen we een waterbuffel tegen die lekker lag te badderen in de modder: deze liet ons btw wel met rust!!

Na hier maar een paar dagen te hebben verbleven, veel te kort vond Frans, vertrokken we maandag 15 sept. met de nachttrein van Guilin naar Guangzhou. Onze China-reis zat er op en het werd tijd voor Hongkong inclusief vrijheid op het internet! We hadden geluk, want op het station ontmoeten we Mirte en Gregor, een gezellig Nederlands stel uit Eindhoven, met wie we de coupe deelden. Midden in de nacht werden Monique en Gregor wakker van een hoop herrie en geschreeuw van een aantal Chinezen: een hoop gedoe in de trein en op het perron, er lag een Chinees gekleed in een onderbroek en veel wc-papier, die vrij hardhandig door Chinese beveiligingsmensen tegen de grond werd gedrukt. Het leek of de man volledig door het lint was gegaan en uiteindelijk na een hoop geschreeuw en fysiek geweld liep hij met een beveiliger het perron af. Hierna kon de trein weer vertrekken en wij weer slapen. We hadden nog even het idee dat alle coupes op slot waren gedraaid door dit incident, maar later bleek dat het slot van onze deur niet goed werkte.

Bij aankomst in Guangzhou bleek het zeer hard te waaien en was het bewolkt / regenachtig. Van onze transfergids, die ons naar de haven voor de ferry naar Hongkong zou brengen, kregen we te horen dat er een tyfoon op komst was en dat er geen boten voeren. In plaats daarvan konden we met de bullettrain (soort van langzame hsl) naar Hongkong. Wij vonden het prima, werden wij naar het station gebracht en mochten ook nog 1^e klas reizen. Aangekomen in Hongkong merkte je buiten niet veel van de komende tyfoon. De bedrijvigheid ging gewoon door. Wel lag er op de hotelkamer een folder wat we moesten doen in de verschillende fasen van de tyfoon, zag je op tv voortdurend een tyfooncode staan, die aangaf in welke fase de tyfoon zat, stond er in de lobby een bord met info over de tyfoon en werd dit ook nog in vele winkels aangegeven. Gelukkig liep het allemaal met een sisser af en na twee dagen was alles opgeheven en bleek de tyfoon een ander deel van Azië te zijn binnen gevallen. Ik moet zeggen een tyfoon klinkt volgens mij heftiger dan het is. We hoorden dit later ook van een Duitser die al jaren in Taiwan woont, die we tegenkwamen. Je moet het zien als een behoorlijke storm en die hebben we in Nederland ook …... steeds vaker toch?

In Hongkong hebben we het lekker relaxt gehad. Wij zaten in een prima hotel BP International (BP staat voor Baden Powell, de grondlegger van de scouting) op de 18^e verdieping en genoten van het geweldige uitzicht op de skyline van Hongkong. Wij hebben wat afgeshopt, wat moet je ook in een stad waar om de 10 meter een enorme mall zit en zijn een dagje naar Macau met de boot gevaren. Een leuk dagje, maar Macau vonden wij niet echt bijzonder. Het heeft nog een aantal gebouwen die zijn overgebleven van toen de Portugezen er zaten, maar verder is het erg in ontwikkeling en bestaat het richting de pier vooral uit vele casino’s en super de luxe hotels: het wordt dan ook het Las Vegas van Azië genoemd. Verder zijn we eindelijk naar The Peak gegaan (in 2010 vanwege het slechte weer niet gelukt). Het was deze dag wat mistig dus het uitzicht op Hongkong kon nog beter, maar al met al een heerlijke dag. Met de bus naar The Peak en de afdaling lopend gedaan via een stijl aflopend betonnen pad door de jungle. ’s Avonds hebben we the Symphony of Lights bekeken in de haven, een licht- en geluidshow waar de gebouwen van de skyline aan meewerken. Een andere bezienswaardigheid waar we met de metro naar toe zijn geweest is de tempel van de 10.000 boeddha’s. Vanaf het metrostation is het even zoeken waar het ligt, met de tripadvisor app echter snel gevonden. Vervolgens is het een flink aantal traptreden omhoog om te tempel te bereiken, maar er is genoeg afleiding door alle boeddha’s die langs de kant staan en je “omhoog staren”. Er is er niet een hetzelfde. Velen hebben een grappig gezicht of staan in een grappige houding. Eenmaal boven is er een deel van het terrein, waar mensen begraven zijn. Het lijkt een beetje op de muren die wij in Nederland hebben en waar de urnen in staan. Hier zijn het hele ruimtes en zijn er zelfs verdiepingen. Op het terrein staat ook een pagode waar Frans nog even in is geweest. Na een verkoelende cola was het tijd om aan de afdaling te beginnen, beneden aangekomen hadden wij nog genoeg tijd om naar een enorme mall te gaan, heerlijk Thais te eten en …., je raadt het al, shoppen! Die avond, hebben we “the Symphony of lights” vanuit onze kamer nog een keer bekeken, maar nu zonder geluid.

Op zondag 21 sept. zijn we van Hongkong naar Bangkok gevlogen en hebben China voorgoed achter ons gelaten. In Bangkok hebben we weer geshopt, ja wat wil je, ook hier met al die malls, lekker bij het zwembad gelegen, Frans heeft eindelijk gegolft met, voor het eerst, een mooie vrouwelijke Thaise caddy als “golfhulp”. Het golfen ging hem heel goed af, als je tenminste de allerlaatste hole niet meerekent, want dat was een drama met 14 slagen (voor de golfers onder ons, het was een par 4 hole!!).

Ook zijn we naar het Lumpini park geweest. Dit enorm grote park ligt midden in de ambassadewijk. We hebben gezwaaid naar de Nederlands ambassade met de vele koeien (niet echt natuurlijk, het waren beelden op ware grootte) en ons verbaasd over de hoeveelheid ambassadegebouwen van de USA. In het park was het erg rustig en door de vele personen die er lagen te slapen, had het een beetje een “rundown” uitstraling. Aangezien het ook nog wat begon te regenen, hadden we het snel gezien. Op de terugweg naar de uitgang kwamen we een aantal varanen tegen.

Op vrijdag 26 september vertrokken wij uit Bangkok en zijn met een minibus naar Trat gereden, een tocht van ongeveer 5 uur. Onze medereizigers waren Alan, een Marokaanse Amerikaan die nu in Australië woont en een Duitser met zijn Chinese vriendin/vrouw die in Beijing wonen. Aangekomen in Trat gingen we met de minibus op de Ferry die ons naar Ko Chang bracht. Het gaat hier met de ferry iets anders dan in Nederland of Europa. De laaddeuren gaan hier namelijk niet dicht, maar blijven open staan, zodat er meer ruimte is voor auto’s. Gelukkig was/is het water hier heel kalm en hoefden we niet te zwemmen. We waren daar erg blij mee aangezien het water aan deze kant van het eiland vergeven was van de kwallen in allerlei maten.

Op Ko Chang werden we netjes afgezet bij ons resort voor de komende tijd. Een geweldig resort met heel veel luxe. We hadden een geweldige kamer met toegang tot het “privézwembad”, zo vanuit de kamer het water in springen, wat wil je nog meer.

Inmiddels zitten we hier nu voor de zevende dag en het bevalt ons prima. We zijn zojuist van kamer gewisseld, i.v.m. het hoogseizoen dat hier nu begint schiet de kamerprijs omhoog en kunnen/willen we geen kamer meer betalen met eigen zwembad. We hebben nu een geweldige andere kamer in een ander gebouw met uitzicht op de tuin en als we heel goed kijken zelfs op zee.

De afgelopen dagen hebben we doorgebracht met het plannen en regelen van onze reis naar Cambodja, luieren, zwemmen, lezen en natuurlijk veel duiken. We hebben er inmiddels 4 duiken op zitten en morgen volgen er weer 2. De laatste duik was trouwens het meest spectaculair: een zeeschildpad die een kwal op at en een tijdje met ons mee zwom.

Zo de achterstand in ingehaald. Het zal wel weer even duren voor het volgende verhaal, want dat luieren en relaxen bevalt me wel. Tot de volgende keer, waarschijnlijk vanuit Sihanoekville, Cambodja.