Zondag 7 september, dag 44, was het weer tijd om door te reizen, deze keer naar Dali. Onze transfer/gids was ruim op tijd aanwezig in ons hotel en aangekomen bij het grote en zeer drukke busstation waren we ook blij dat zij er nog steeds bij was. We waren de enige westerlingen en alles was/ging in het Chinees. Om 11.20 u had de gids de tickets voor de trein en om 11.40 vertrok de bus, vlug naar de juiste bus “rennend”.

Helaas kregen we dit keer niet de luxe bus die we voor ogen hadden, maar de minste bus van het station. In de bus stonden de spuugbakken al klaar, dus dit beloofde wat! De rit stond gepland op 4,5 uur. Het eerste half uur is Frans druk bezig geweest om het luikje waar de koele lucht van de airco, wanneer die tenminste aanstond, open te houden met allerlei papiertjes. Uiteindelijk heeft hij maar opgegeven en was het zaak, om het luikje telkens maar weer open te duwen. De rit duurde uiteindelijk ruim 5 uur, doordat er veel meer stops waren, dan was gezegd, en doordat de bus moeite had de vele hellingen op te komen.

Met flinke vertraging kwamen we aan in het nieuwe Dali, waar onze transfer/gids…….niet op ons stond te wachten, wat nu??? Monique heeft nog getracht een vrouw bij de “tourist information” naar de lokale agent te laten bellen, maar dat wilde ze niet/begreep ze niet. Dan maar zelf een taxi regelen. Op het moment dat we de taxichauffeur duidelijk probeerden te maken waar we naar toe wilden, werd er op onze arm getikt en meldde onze transfer/gids zich, die ons naar de oude stad van Dali bracht, naar ons hotel: dit maakte alle ongemakken snel goed. We zaten in Jim’s Tibetan hotel, een kleurrijk Tibetaans hotel gedraaid door Jim, die Tibetaanse ouders heeft.

Maandag 8 september, dag 45, hebben we Dali bekeken. We zijn begonnen bij de 3 pagodes, die als enige van het tempelcomplex de vele aardbevingen hebben overleefd, een uur wandelend vanaf ons hotel: een flinke wandeling dus. We dachten dat hier alleen maar de 3 pagodes stonden, maar inmiddels zijn er flink wat tempels bijgebouwd en komen er ook hele busladingen Chinezen op bezoek. Na dit bezoek hebben wij verder het oude stadje bekeken en diverse restaurantjes aangedaan waar wij diverse Chinese en ook westerse lekkernijen hebben genuttigd: o.a. gebak ter ere van de 14^e verjaardag van ons favoriete nichtje Kyra. Het oude Dali is in principe autovrij wat zo veel betekent dat je voortdurend uit moet kijken voor alles wat een motor heeft!

Dinsdag 9 september, dag 46, zijn we fietsend de omgeving gaan bekijken. We zijn een stuk langs Er Hai (het Oormeer) gefietst naar Xinzhou. Volgens de Insight Guide staat het bekend om zijn pannenkoeken, maar wij hebben ze niet gevonden, wel zagen we diverse kraampjes waar een soort platte broodjes, gevuld met van alles, werden gebakken. Op de weg terug kwamen we langs een tempel, waar net een dienst bezig was. Oude Bai-vrouwtjes waren aan het zingen en maakten muziek. Verder werden er vele wierookstokjes in alle soorten en maten gebrand in een grote oven: een van de vrouwtjes gooide op een gegeven moment ook een pakje vuurwerk hierin. Wij hadden dit niet gezien en kregen een “hartverzakking”, toen achter ons alles leek te ontploffen en de as rond onze oren vloog!

Wij, en vooral onze billen, waren blij toen Dali weer in zicht kwam: na ruim 50 km te hebben gefietst was het tijd voor een drankje en een gebakje bij “The Sweet Tooth”. Dit overigens uitstekende restaurantje wordt gerund door doven en slechthorenden.

Woensdag 10 september,dag 47, stond de volgende transfer op het programma. Volgens de gegevens, die we van Tiara Tours hebben gekregen, zouden we nu een rit hebben van 6 uur naar Lijiang. In het hotel hoorden we echter dat er sinds een paar jaar een nieuwe tolweg is en dat de rit nu nog maar 2 uur duurt. Het was een relaxte rit in een luxe auto. Aangekomen in Lijiang was het een beetje minder relaxt. De stad is afgesloten voor vervoersmiddelen en dus moesten we onze bagage zelf naar het hotel dragen: een flink stuk door het stadje lopen en een steile helling op, de lichaamsbeweging voor die dag hadden we wel weer binnen!

Lijiang is een leuk stadje dat door een aardbeving in 1996 grotendeels is verwoest en naar ons idee, vooral voor de toeristen weer is opgebouwd. Het bestaat uit kronkelende kasseienstraatjes, geweldig om te zien hoe de vrouwelijke Chinezen op hun naaldhakken hierover wankelen, en stenen voetgangersbruggetjes die zich over kanaaltjes met snelstromend helder water krommen. Ook op donderdag 11 september hebben we doorgebracht in het stadje.

Vrijdag 12 september dag 49

Na twee dagen Lijiang heb je wel genoeg van de honderden winkeltjes die steevast hetzelfde verkopen, de vele karaokebars en de duizenden Chinese toeristen, en dus hebben we weer fietsen gehuurd en zijn naar Baisha en Shuhe gefietst. Baisha is een dorp, dat ze naar ons idee ook aan het ombouwen zijn tot een nieuw Lijiang. Shuhe is “Lijiang- in- het- klein” maar gelukkig nog niet zo toeristisch. Het was een mooie fietstocht tussen de vele bergtoppen, helaas zagen wij de “Sneeuwberg van de Jaden Draak” (5596 m) met de eeuwige sneeuw niet, deze lag verscholen achter de wolken.

Zaterdag 13 september, dag 50, mochten we Lijiang weer verlaten: na een behoorlijke pittige wandeltocht met onze bagage, (de bagage van Monique heeft zich flink uitgebreid na de laatste aankopen in Lijiang,) door het stadje tegen de helling op, waren we de oude stad uit en stond onze transfer al te wachten. Het was nog een flinke rit naar het vliegveld en even hadden we het idee dat hij de verkeerde kant op ging. Op het vliegveld had onze vlucht, zoals normaal lijkt in China, vertraging, Frans kreeg een beetje de kriebels, want we moesten natuurlijk wel onze vervolgvlucht in Kunming halen. De vlucht zelf stelde niet veel voor: 50 min. Dat is dus eigenlijk stijgen en weer landen. De bagage kon in Lijiang niet door gelabeld worden en moest in Kunming opgehaald worden en weer worden ingecheckt. Deze keer gaf het inchecken iets meer problemen, omdat in de bagage van Monique iets werd gezien! De bagage moest open, maar doordat het bagagelabel er al op zat, was dit niet mogelijk. Er werd gevraagd of Monique er een powerbank in had zitten: toen zij dit ontkende, werd ze gelijk op haar mooie bruine ogen geloofd en kon de bagage definitief worden ingecheckt. De vlucht van Kunming naar Guilin duurde 1,5 uur en was voor het eerst in China op tijd. Bij aankomst op het vliegveld stond onze transferchauffeuse al klaar. Gelukkig was het nog licht en konden we genieten van het schitterende karstlandschap. De rit duurde ruim een uur en in het donker kwamen we aan bij de Giggling tree, maar daarover meer de volgende keer.