Woensdag 3 september dag 40

Onze privéchauffeur Jimmy bracht ons naar het vliegveld van Lhasa, heerlijk rustig, klein en overzichtelijk in vergelijking met de drukke Chinese treinstations. Frans dacht hier een lekkere kop koffie te scoren. Op zoek dus naar een tentje voor koffie. Helaas, de koffie kostte 10 euro. Dit hebben we maar overgeslagen. De vlucht had wat vertraging, maar dat mocht de pret niet drukken. Toen we in de luchthaven van Chengdu rondliepen, hadden we een vreemde ervaring: het leek of we kilo’s lichter waren en voelden ons erg lichtvoetig. Waarschijnlijk doordat we weer wat meters lager zaten (van gemiddeld 4.000 m naar 400 meter hoogte), onze hoogtestage zat er dus op.

In Chengdu hebben we meteen een trip naar de panda’s geregeld: in het hotel zat een reisbureautje, maar die verzorgde deze excursie niet. De vrouw was wel zo aardig om met ons mee te lopen naar het dichtstbijzijnde toeristenbureautje om ons te helpen met het busticket en het ticket voor het “pandacentrum”. Dit alles gebeurde met veel gebarentaal, aangezien haar Engels erg basic was: wij vonden het natuurlijk wel best zo!

Donderdag 4 september dag 41

Bij de bushalte voor de “pandatoer” bleek dat wij de enige westerlingen van het gezelschap waren. We hadden een Chinese gids waar we weinig aan hadden aangezien zij niet verder kwam dan Chinees en wij niet verder dan Engels, gelukkig was er een Chinese man die ons van de belangrijkste informatie voorzag. Vanaf het instappen in de bus tot de aankomst bij het centrum heeft de Chinese gids aan een stuk “gerateld” en gaven wij af en toe commentaar in het Nederlands!We hebben het enorm naar ons zin gehad.

Het “Panda Research and Breeding Centre” was een enorme belevenis. Het grootste probleem daar waren de vele Chinezen die zich in onze ogen enorm onbeschoft gedroegen en zich totaal niet aan de regels van het park hielden. Overal stonden pictogrammen dat je stil moest zijn, maar de Chinezen gilden en brulden er op los. Vooral wanneer een panda zijn behoefte deed, hadden de Chinezen het niet meer. Wij, als echte leerkrachten, hebben nog geprobeerd om een paar “duizend” Chinezen op te voeden, maar of dat is gelukt????

’s Avonds hebben we lekker gegeten in een toeristenwijkje vlakbij ons hotel, waar de Chinezen ons weer erg graag (en wij hen) op de foto wilden hebben. Een vrouw duwde de haar mobiel zowat in het gezicht van Monique om maar een mooie foto te kunnen maken. We beginnen al behoorlijke sterallures te krijgen en vanaf nu gaan we geld vragen, waarschijnlijk hebben we dan binnen 3 weken onze wereldreis er uit!

Vrijdag 5 september, dag 42, zijn we van Chengdu naar Kunming gevlogen. Bij aankomst ’s middags waren we zo moe dat we niets meer gedaan hebben. ’s Avonds hebben we dit echter weer volledig goed gemaakt. Frans had via Tripadvisor een leuk tentje gevonden (Salvador) waar we lekker Mexicaans en westers konden eten. Het enige probleem was dat het aan de andere kant van de stad lag, dus ruim een uur lopen, daar flink zoeken, omdat we het niet konden vinden. Op het moment dat we besloten dan maar ergens anders te gaan eten, zagen we Salvador liggen. We hebben inderdaad heerlijk gegeten, en voor het eerst sinds lange tijd weer westerlingen gezien, waarna we weer een uur terug moesten lopen.

Zaterdag 6 september dag 43, was voor ons een relaxdag. We hadden naar toeristenattractie nummer 1 “het Stenen Woud” kunnen gaan, maar hadden even geen energie voor een lange busrit. We hebben dus heel simpel een wasje gedraaid, ons verhaal en foto’s op de site gezet en 16,6 km, bleek later volgens de app “Moves”, door de stad gewandeld: bezienswaardigheden waren twee zeer oude pagodes, een museum, een prachtig meer en een boeddhistisch tempelkomplex. Zoals jullie zien, zijn sommige dagen voor ons ook heel gewoon!

Tot de volgende keer.