Zondag 31 augustus dag 37

Onze huidige stop is Shigatse, hier verblijven we 2 nachten voor we weer terugreizen naar Lhasa, van waaruit we naar Chengdu vliegen. We zijn benieuwd hoe dan de security is: bij aankomst in Lhasa was dit namelijk enorm.

Het hele treinstation was leeg, op de aankomende reizigers na. Bij de uitgang, moesten we weer onze paspoorten en permit laten zien, hadden we al 4 keer eerder moeten doen, zowel in Xi’an 2x, Xining als in de trein vlak voor aankomst in Lhasa. De Chinezen mochten gewoon door, maar alle westerlingen werden eruit gevist. Nu werd echter ons paspoort ingenomen en gingen ze ermee vandoor. Wij er achteraan, waarop we in een kantoortje kwamen en alles weer gecheckt werd. Weer het hele verhaal waar ons echte permit was, ligt in Lhasa bij de agent, nee, we hebben verder geen kopieën meer. Na alles maar weer te hebben gekopieerd, zal wel een mooie zijn, kopie van kopie, mochten we vertrekken. Door een cordon van militairen en hekken. Zette je 1 stap te veel naar links, dan werd je terug gefloten. Uiteindelijk bij het begin van de parkeerplaats stopten de hekken en stonden de gidsen te wachten.

Onze gids Karma, een aardige Tibetaanse knul, stond al klaar met zijn bordje met onze namen: hij heette ons welkom in Tibet met een witte sjaal. Hij was blij dat we er waren, want door de vertraging had hij twee uur op ons staan wachten. Samen met de chauffeur, die waarschijnlijk alle snelheidsrecords heeft gebroken, bracht hij ons naar het hotel in Lhasa.

Karma vertelde dat we de volgende dag de tijd hadden om te acclimatiseren aan de hoogte (ruim 3.600 meter) en rond te lopen in de stad. We mochten echter geen klooster of tempel in, dit mag alleen onderbegeleiding van een gids. Verder drukte hij ons op het hart dit ook echt niet te doen en verder geen foto’s van militairen, politieagenten en overheidsgebouwen te maken, dit om te voorkomen dat hij zijn baan verliest en het reisbureau wordt gesloten: “welkom in Tibet”.

De volgende dag hebben we het noodgedwongen rustiger aangedaan, omdat zich bij Monique een forse verkoudheid ontwikkelde. We zijn nog wel even op pad gegaan, maar een fikse regenbui, die ons doorweekte, gooide roet in het eten: je ziet, het weer is solidair met het Nederlandse weer. ’s Avonds is Frans in zijn eentje op pad gegaan en heeft de Barkhor (pelgrimsroute ) rond de Jokhang tempel gelopen. De Lingkor, de buitenste pelgrimsroute rondom de historische stad, is verdwenen a.g.v. de vele nieuwbouw.

Dinsdag hebben we het Drepungklooster bezocht, het was lange tijd het politieke hoofdkwartier van de Gelugpa (de belangrijkste boeddhistische stroming in Tibet waarvan de Dalai Lama aan het hoofd staat) en op het hoogtepunt van hun macht hebben er 10.000 monniken gewoond. Hierna gingen we naar de Norbulingka, de zomerresidentie van de Dalai Lama. Dit paleis en de omliggende tuinen, staan vol met bloemen, omdat de huidige Dalai Lama daar zo gek op is. We hadden geluk, want deze week is net het “Yoghurtfeest” in Lhasa begonnen en dit wordt volop gevierd in het park. Hele families komen hier picknicken, tenten en keukens reizen mee, en kijken naar een opera die hier in de buitenlucht gehouden wordt. Heel Lhasa lijkt aanwezig en dus is het enorm druk.

De middag sluiten we af met een bezoek aan het Sera-klooster, wat momenteel vooral bezocht wordt vanwege de debatterende monniken: een prachtig gezicht om groepjes monniken luid pratend en allerlei leuke bewegingen makend, aan het werk te zien. Btw, wij waren niet de enige toeristen, met nog zo’n 100 man inclusief minstens zoveel fototoestellen, zagen wij hen aan het werk.

Woensdag was het tijd voor een bezoek aan de Jokhang tempel en het Potala paleis. In de ochtend bezochten we de Jokhang, de heiligste tempel van Tibet. Je mag hier pas binnen nadat je tas door de röntgenapparatuur is geweest en op de omliggende daken waken de militairen en politie “voor onze veiligheid”, zelfs de brandweer en het swatteam staan klaar.

Op dinsdag was Karma druk bezig geweest om toestemming te krijgen voor ons bezoek aan het Potala paleis. De paspoortnummers moesten worden doorgegeven en er moest een stempel op ons permit komen. Na alles te hebben gecontroleerd kregen we toestemming. ’s Middags om 15.00 u. mochten we het bezoeken. Er zat wel een tijdslimiet aan van 1 uur. Je moet er ook flink voor betalen, maar dan mag je wel in het paleis van de Dalai Lama. Een enorm bouwwerk dat nu voor een groot deel afgesloten is voor bezoek. Het heeft 13 verdiepingen en bijna 1000 vertrekken en was tot 1959 de residentie van de Dalai Lama’s en herbergde bijna alle belangwekkende zaken, o.a. een gevangenis, 35 kleine kapellen en de grafgewelven van de overleden dalai lama’s.

Donderdag hadden we “vrijaf gekregen van onze gids” en werd het tijd om te shoppen. Wij waren beiden toe aan een nieuwe broek: Monique een lange, aangezien een van de 2 lange het had begeven en Frans een korte. Frans wilde ook graag een thangka, een gebedsschildering ook wel een mandala genoemd. Na een geslaagde shopdag was het tijd de rugzakken weer te pakken voor onze 5- daagse toer door Tibet.