Het heeft even geduurd, maar de afgelopen periode was de internet verbinding erg zwak en konden we niets plaatsen. We zitten nu in Gyantse en hebben voor ons gevoel een geweldige verbinding, dus snel even alles op ons blog zetten. De rest komt de volgende keer weer.

Groetjes Frans en Monique

Donderdag 21 augustus dag 27

Allereerst, bedankt voor alle reacties op onze site. We vinden het geweldig om telkens bericht te krijgen en jullie reacties te lezen. Het geeft ons een heerlijk gevoel en we zijn dan weer even thuis. En voor Inge: Frans kun je herkennen aan “de ranzige, cynische stukjes”.

De Verboden Stad was schitterend, al raad ik iedereen aan daar allereerst naar toe te gaan wanneer je in Beijing bent en om daarna de andere bezienswaardigheden te bezoeken. Nu hebben we al zoveel Chinese bouwwerken uit die periode gezien dat Monique vindt dat alles een beetje op elkaar lijkt, waardoor je het niet meer goed op waarde kunt schatten.

De Pekingeend als gerecht is een enorme aanrader. Monique zou zeggen, niet overslaan. Van Jimmy de gids hadden we een adres gekregen waar het goed zou zijn en niet te duur. Zijn advies: zorg dat je er om 6 uur bent, anders is het te druk en moet je wachten. Samen met David en Rosanne zijn we om half 6 vertrokken en waren op tijd aanwezig. We melden ons aan kregen een bonnetje en een wazig antwoord waar wij van konden maken: wachttijd 4, 14 of 40 minuten. We besloten te wachten, dit bleek normaal te zijn, want de krukjes stonden voor het restaurant. Na ongeveer een uur konden we dan eindelijk aan tafel. Een ware beleving. Engels werd er bijna niet gesproken, dus met handen en voeten werd er besteld. Samen met David en Rosanne bestelde Monique Pekingeend, de luxe versie, en Frans een kipgerecht, want hij “lust geen eend”. De eend werd aan je tafel gesneden en verder kregen we er een soort wrapjes bij en een schaaltje met sausjes en zeer fijngesneden groente. Af en toe werd ons gedemonstreerd hoe iets gegeten en klaar gemaakt moest worden. Zelfs Frans ging aan de slag en is nu ook fan van Pekingeend geworden, dus eendjes in Nederland opgelet!

Wat betreft de smog in Beijing/China. In het begin viel het ons niet zo op, maar inmiddels rochelen en spugen we ons als “echte Chinezen” door de dag. We hopen dat we dit na afloop van onze reis nog kunnen afleren, want we denken niet dat ze op school hiervan gecharmeerd zijn als er tijdens de les een flinke fluim naast de lessenaar wordt “gedropt”.

Woensdag was het vroeg op, 4.45 uur en werden we om 5.30 uur opgehaald. Om 7.05 uur vertrok onze trein naar Xi’an. Bij aankomst was het op dit treinstation weer zo enorm druk, dat het even duurde voor we onze chauffeur gevonden hadden. Samen met hem moesten we naar een ander station, in het centrum bleek later, om de tickets voor Tibet te regelen, dit kan alleen wanneer je een paspoort kunt laten zien. Vervolgens werden we door hem in een parkeergarage bij de lift van het hotel gedropt, zo van “zoek het verder maar uit”, waar we lekker hebben relaxed en gegeten in een restaurantje naast ons hotel. Een beetje een vreemde ervaring, aangezien we pas geholpen werden, nadat het personeel was wakker gemaakt, lag op de tafels te slapen en op een gegeven moment het licht uitging, gingen ze sluiten?

Na een tijdje ging het licht weer aan, ging het personeel netjes in formatie staan en werden ze toegesproken, hierna werden er wat gezamenlijke dansjes gedaan, die voor ons een hoog “vogeltjesdans” en “kleuter” gehalte hadden.

Zaterdag 23 augustus dag 29

We zitten nu in een hotel in Xining, dat geen naam mag hebben, en doden onze tijd tot de trein naar Lhasa vertrekt.

Vrijdag hebben we over een deel van de stadsmuur van Xi’an gewandeld, lekker warm met al dat steen en de brandende zon op je hoofd. Verder een relaxte wandeling. Het is zelfs mogelijk om de gehele stadsmuur fietsend te doen (14 km). Om 6 uur werden we opgehaald voor onze transfer naar het station. De vrouw, die ons op kwam halen, kwam erg gehaast over en had de auto voor het hotel gezet, want met de drukte eigenlijk niet mogelijk is. De hele straat was tot stilstand gekomen en er werd enorm getoeterd en gescholden, waar onze chauffeuse enthousiast aan mee deed.

Vlakbij het station werden we afgezet, dit vanwege de enorme drukte, en mochten wij het verder zelf uitzoeken. Wederom was het (in onze ogen) een enorme chaos bij het station. Lange hekken en rijen moesten alles een beetje geordend maken: de vraag was hoe komen we hier door?

Met veel duwen, voordringen en trekken, “op z’n Chinees”, lukte het uiteindelijk toch. De bagage door de securitycheck, wij door een poortje, bagage weer omdoen en toen moesten wij nog gefouilleerd worden, wat erg lachwekkend was met al die bagage om. Binnen zagen we gelukkig snel de wachtruimte voor de “soft-seats” en konden we relaxen tot we aan boord konden. De trein was minder relaxed, het was voor vertrek bloedheet en in plaats van met 4 personen, zaten wij met 5 man in de coupe. Oma deelde samen met kleinzoon een bed en zij hadden 4 tassen bij zich. Gelukkig was het een nachttrein en hebben we voornamelijk getracht te slapen, ondanks het vele lawaai.

Om 7.40 uur kwamen we aan in Xining. Helaas bij een station ten westen van de stad, waar voor ons westerlingen niets te zoeken is. Bagagedepots lijken ze niet te kennen en dus was het de vraag: “ Hoe brengen we de komende 12 uur door?”

Zittend op een stenen paaltje en geobserveerd door vele Chinezen hebben we wat fruit gegeten, waarna Monique aan een uitgebreide verkenningstocht begon en Frans als bewaker van de bagage achterliet.

Zij kwam bij een gebouw wat wel een hotel leek, alleen werd er geen Engels gesproken. Terug naar Frans, die met de “Point-it” (een klein dun boekje met vele handige plaatjes voor reizigers) in de hand terug is gegaan. Na een tijd kwam hij terug en had een kamer geboekt. Dit hotel zullen we straks maar snel vergeten: de kamer is niet schoongemaakt en ook de bedden niet, beddengoed omgedraaid voor een beetje een schoon idee. De badkamer staat blank vanwege een lekkage en is ook al lange tijd niet schoongemaakt, maar we hebben even een veilige haven en een plek om bij te slapen na de afgelopen nacht.

Om 18.30 uur vertrekken wij dan weer naar het station voor het traject Xining – Lhasa (de Himalaya Express) en hopen gezond en wel op zondagavond in Lhasa aan te komen. Het zal een memorabele treinreis worden vanwege de enorme hoogte (passen van 5.000 meter) en de prachtige vergezichten.

Dinsdag 26 augustus dag 32

Inmiddels alweer in Lhasa, maar dat komt in het volgende verslag.

Allereerst onze treinreis naar Lhasa, die begon al met een vette vertraging van 2 uur, wat pas bekend werd gemaakt op het moment dat de trein zou moeten aankomen op ons station. Gelukkig was er een Engels sprekende gids in de buurt die ons dit kon vertellen. In die tijd kon Monique het bord met vertrektijden goed observeren en had in de gaten wanneer er kwam te staan dat je moest “boarden”.

Toen dit gebeurde ontstond er ineens een lichtelijke paniek en werd ons geadviseerd vanuit de vertrekhal te rennen naar ons perron: diverse Chinezen omver duwend begonnen wij aan onze “run”. Achteraf bleek dit totaal overbodig, maar ach, zo krijg je wel je lichaamsbeweging met ruim 20 kilo aan bagage hangend aan je lijf.

De reis was fantastisch, wij hadden beiden geen last van hoogteziekte, terwijl een van de Chinezen in onze coupe (4- persoons) daar wel last van had (wij vermoeden a.g.v. te weinig drinken). Waar wij wel in toenemende mate last van hadden was de toilet die steeds viezer werd. De schitterende uitzichten, de hoogste pas per trein ter wereld, de Tanggula- pas van 5.072 meter en wisselende weersomstandigheden maakten dit echter meer dan goed. Verder genoten we van het eten in de restauratie en de Chinezen die lieten zien hoe je dit nou moest doen!

Met 2 uur vertraging kwamen we aan op het immens lege station in Lhasa: waar was iedereen? Ver weg achter de hekken vanwege de enorme security, maar daarover volgende keer meer.