Woensdag 13 augustus dag 19

’s Ochtends om 6.35 uur stond onze Mongoolse gids Inge ons al op te wachten op het station van Ulaanbaatar. De eerste stop was bij de pinautomaat om onze portemonnee te vullen met Mongoolse Tugriks. De tweede stop was bij een Mongools restaurant waar we een lekker ontbijt kregen van worst met gebakken ei, bacon en Mongools brood, wat qua smaak een beetje doet denken aan een lege Berliner bol. Na het ontbijt werden we met de bus naar ons Gerkamp in het Terelj NP gebracht, een rit van ruim een uur. Wij hadden de illusie dat er in dit NP maar 1 toeristenkamp was, maar dit blijken er ruim100 te zijn. In 1 van die toeristen- kampen werden wij geplaatst. Samen met Pieter en Kelly, een Nederlands stel dat 13 maanden onderweg is, werden wij in een Ger geplaatst: dit is een grote ronde tent waar de nomaden in wonen. In deze tent staan kleurig geschilderde bedden van hout, een kachel waar ook op gekookt kan worden en een kast. In onze kachel kon alleen hout gestookt worden. Om 13.00 u was het tijd voor een zeer uitgebreide lunch en maakten we ook beter kennis met de anderen van de groep. We hadden elkaar al af en toe gezien bij de stops van de trein, maar nog geen echt contact gemaakt: Rosanne en David, Renske en Robbert, Leo en het “gezin” (Ilona, Bernd en kids Anna-Pauline en Friso). Na de middag hadden we “vrijaf” en die hebben we gebruikt om naar een rotspartij in de buurt te lopen, even wennen aan de omgeving en het kamp in de gaten houdend.

Vlak voor het diner zijn we bij een nomadenfamilie op visite geweest. De ouders waren niet thuis dus regelden de kids alles. We kregen typische Mongoolse hapjes voor geschoteld, zoals: thee met melk, yoghurt, gedroogde yoghurt, koekjes en wodka. Wij hebben het bij de koekjes gehouden, omdat we bang waren dat onze darmen hier niet goed mee overweg konden (in 1994 bezocht Frans al een keer Mongolië en toen hebben zijn darmen dagenlang last gehad van deze “lekkernijen”).’s Avonds hebben we weer gezellig samen gegeten, waarna we vroeg naar bed zijn gegaan aangezien we de afgelopen nacht niet veel hadden geslapen. Onze tent was al lekker warm. Pieter had zijn best gedaan om met zijn vuurijzer onze kachel aan te steken, wat niet lukte, maar gelukkig had de beheerster van het kamp het voor hem in een vloek en zucht gedaan. Toen we allemaal in bed lagen heeft Pieter de kachel nog even helemaal volgestopt met hout, waardoor onze Ger op een sauna begon te lijken, hierdoor vielen we echter wel lekker snel in slaap.

Donderdag 14 augustus dag 20

In de trein van Ulaanbaatar naar Beijing is het weer tijd om ons verhaal in Mongolië te vervolgen. De volgende dag stond er een wandeling op het programma naar de “Turtle rock” en de boeddhistische “Elephant” tempel. Een schitterende wandeling door de Mongoolse natuur, Frans vond het jammer dat we niet dwars door de natuur liepen, maar gewoon op karresporen, waarbij we diverse keren marmotten tegenkwamen. Je komt hier ook zeer veel roofvogels tegen, die hier “kites” worden genoemd. Wij hebben het vermoeden dat dit bij ons een buizerd is. Onderweg hebben we nog gekeken hoe hier paarden worden gemolken.

Na een wandeling van ruim 2 ½ uur kwamen we aan bij de Turtle rock, een grote rotspartij van ong. 50 meter hoogte in de vorm van, je raadt het al, een schildpad, waar onze bus al stond te wachten om ons naar de tempel te brengen. Om deze te bereiken moesten eerst een pad volgen, onderweg tientallen boeddhistische wijsheden op beschilderde borden bestuderend, waarna we nog 108 treden moesten beklimmen. “Verlicht” kwamen wij bij de tempel aan: deze is van binnen zeer mooi en kleurrijk gedecoreerd, was op dat moment leeg en doet dienst als meditatieruimte.

Na dit bezoek was het tijd voor de lunch, een uitstekend verzorgde picknick in het bos. Om een uur of 4 waren we weer terug in het kamp. Tijd om te relaxen tot het weer tijd was voor het laatste diner in het mooie Gerkamp. Na afloop hebben gezellig gekletst en veel gelachen in het restaurant.

De volgende ochtend, na het ontbijt, was het tijd om afscheid te nemen en vertrokken we met de bus naar Ulaanbaatar. Bij aankomst in deze stad van 1,5 miljoen inwoners (50 % van het totale aantal inwoners) werden we naar het Peace Bridge hotel gebracht, dat aan de rand van het centrum van de stad ligt. De naam van dit hotel refereert aan een soort van “Erasmus brug” dicht in de buurt met de naam “Peace Bridge”. Na het inchecken werd het tijd om de was te doen!

Onze hotelkamer leek weer een soort van tweekamer- appartement, bestaande uit een woonkamer, slaapkamer, badkamer met toilet en nog een apart toilet. Helaas is het wel aan een renovatie toe, want in eerste instantie hadden we geen warm water, deed het licht in het toilet het niet, hadden we geen handdoeken en spoelde het toilet niet door. Verder had het water een verdacht licht roestig kleurtje!

Na een wasje te hebben gedraaid werd het tijd om de stad te verkennen. Wij werden echter door een Mongool, die zich erg verdacht gedroeg (waarschijnlijk een zakkenroller), gevolgd en moesten hem eerst afschudden. Daarna hebben we het centrale Sukhbaatar plein bezocht. Op dit plein staat het “Gouvernement’s house”. Na wat omzwervingen door deze zeer stoffige stad zijn we terug gegaan naar het hotel.

De laatste dag in Ulaanbaatar hebben we gebruikt om enkele boeddhistische tempels te bezoeken. Volgens Frans is er de laatste 20 jaar veel veranderd. Hij heeft in 1994 alleen de “Gandan Tegchlen Monastery” bezocht, maar dit complex is enorm uitgebreid, bezit een van de grootste Boeddha’s (26,5 meter hoog) en wordt bevolkt door duizenden duiven die door de vele bezoekers worden gevoerd. Verder hebben we de “Bakula Rinpoche” tempel bezocht en nog een tempel die er vlakbij lag, maar niet op de plaatselijke VVV- stadskaart terug te vinden is. Het boeddhisme in Mongolië heeft zeer veel raakvlakken met het Tibetaanse boeddhisme en aangezien wij ook Tibet willen bezoeken, zullen wij soortgelijke tempels vaker terugzien.

Na de lunch lukte het ons vrij gemakkelijk om een groot deel van de gepinde Mongoolse Tugriks te wisselen voor Chinese Yuans (20 jaar geleden zou dat onmogelijk zijn geweest) en zijn wij door een zeer moderne “mall” met honderden winkels gelopen. Na te hebben geshopt (“kijken, kijken, niets kopen”) zijn we richting het hotel gelopen, waar we een plaatselijke Jumbo hebben “leeg” gekocht voor onze treinreis naar Beijing.

’s Avonds hebben we gegeten bij een Chinees restaurant net over de brug. Het eten was geweldig van smaak en de hoeveelheid was enorm inclusief onbeperkt Chinese thee. Bij het afrekenen wilde Frans fooi geven, maar dit werd niet geaccepteerd. Resoluut werd de fooi weer terug gegeven, hoe Frans ook aandrong. Blijkbaar is het aannemen van fooi door Chinezen nog steeds not done!

Inmiddels zitten we al weer een paar dagen in Beijing, dat verslag hebben we alleen nog niet voor jullie op papier. Nog even geduld dus.