Maandag 4 augustus dag 10

In tussen zitten we al weer 2 dagen in de trein. Het bevalt goed. Lekker relaxen, uitslapen, genieten van het uitzicht, lezen, eten en op tijd naar toilet, aangezien die bij elke stop een half uur van te voren op slot gaan tot na de stop.

Dinsdag 12 augustus dag 18

Het grootste deel van de treinreis zit er op. We hebben nog 1 etappe te gaan, van Ulaanbataar naar Peking.

Het langste stuk was van Moskou naar Irkoets, ruim 5.400 km (bij het Baikalmeer). Een schitterende luxe trein met een restauratiewagen, waar we geregeld een natje en een droogje kwamen nuttigen. Frans nam hier telkens 3 kaas- sandwiches. Dit klinkt veel, maar dat was het niet, aangezien een “sandwich” hier een stokbroodsneetje met kaas erop is.

Het Baikalmeer was zeer mooi: het grootste en diepste zoetwatermeer ter wereld en daar gaan de Russen prat op (ruim 30.000 km2 en een diepte van gemiddeld 1.600 meter).We hadden geluk dat we bij aankomst zon hadden en alle schoonheid goed konden zien. De volgende dag hadden we continu regen en was het zicht veel minder en zeer nat. Wel hebben we toen af en toe een zeehond gezien. In het Baikalmeer komen namelijk zeehonden voor, de enige zoetwatersoort die er bestaat. We hebben een klimwandeling gemaakt naar een uitzichtpunt, waar we een loombandje van Dylano (leerling van de school van Monique) hebben opgehangen, het hek was namelijk vol gehangen met allerlei lintjes, druipend kwamen we weer terug in ons hotel.

De dag er op vertrokken we naar Irkoets waar we nog een dag bleven. Bij ons vertrek zagen wij in de verte weer een zeehond en dat moest natuurlijk gefilmd worden. Een paar dagen later bleek echter dat wij minutenlang genoten hadden van een zwarte ronde boei!! Irkoets is de hoofdstad van Oost- Siberië en heeft zo’n 600.000 inwoners, het bleek een leuk provinciestadje te zijn met bijzondere ontmoetingen die dag. Frans werd geïnterviewd door een Russische schone die helaas geen Engels sprak, dus zij stelde de vragen in het Russisch en Frans gaf zijn antwoord in het Nederlands. Eigenlijk waren het 2 monologen samengevoegd tot een animerend gesprek. Alle twee hadden ze echter de grootste lol, wat wil je nog meer. Even verderop kwam Frans in gesprek met 3 van de vele studenten die Irkoets rijk is. Het bleken Amerikaanse mormonen te zijn die hier “zieltjes” kwamen winnen. Op het moment dat ze er achter kwamen dat die van Frans niet meer te winnen was (hij is al verloren!), was het gesprek snel voorbij.

Na Irkoets ging de trein zo’n 20 uur verder naar Ulaanbataar, de hoofdstad van Mongolië. De trein had een half uur vertraging, omdat er aan het spoor werd gewerkt. Het meest “spectaculaire” aan dit traject was de vuiligheid in de wagon, de stank van het toiletten en de grensovergang. Wij hadden verwacht dat de grensformaliteiten vrij vroeg in de middag zouden beginnen, omdat Irkoets dicht bij de grens lijkt te liggen, maar uiteindelijk kwamen we om een uur of acht ’s avonds bij de grens aan. Dit betekende dat de toilet ruim 4 uur werd afgesloten, weinig drinken dus van tevoren. Het duurde 2 uur om de grens met Rusland te passeren. Alle paspoorten, bagage, de hele trein en luiken moesten werden gecontroleerd op smokkelwaar. Tijdens de controle van onze coupe voelden wij ons niet op ons gemak omdat er misschien wel door voorgangers het een en ander was verstopt, gelukkig was dat niet het geval. Vervolgens kwam er nog een drugshond op bezoek, die echter zeer snel naar buiten rende vanwege de stank in onze wagon.

Na deze stop reden we door naar de Mongoolse grens, waar alles nog een keer opnieuw gebeurde, met het verschil, dat de Chinese provodnics (opzichters in de wagon) vergeten waren om de immigratie formulieren uit te delen en dus “verrot” werden gescholden door de douanebeambte. Wij kregen echter de indruk dat de provodnics zich hier weinig van aantrokken, omdat zij “sarcastisch” bleven lachen. Wij kregen een douaneformulier voor onze neus, volledig in het Russisch waardoor we niet wisten wat we moesten invullen. Toen ik dit aangaf, werd ik doorverwezen naar de Mongoolse douanebeambte die me geduldig uitlegde wat ik in moest vullen. Door dit alles duurde de stop wat langer, maar uiteindelijk mochten we na 2 uur weer door.

Hierna was het bedtijd en wonnen we gelukkig een uur terug, omdat de tijd in Mongolië weer een uur vroeger is dan in Rusland.

Wil je weten wat we in Mongolië hebben beleefd, nog even geduld, want dat komt in ons volgende verhaal.