Dinsdag 31 juli

Om 6 uur ging de wekker, omdat we om 9.50 uur naar Singapore vliegen. We hebben gehoord dat de ochtendspits in Kuching een drama is en dus willen we voor de drukte op het vliegveld zijn. Iets voor 7 uur stapten we de in taxi en om 7.11 uur waren we op het vliegveld, ruim op tijd dus. Bij de incheckbalie werden we terug gestuurd omdat onze bagage nog niet was doorgelicht, op zoek dus naar een scanapparaat. Bij het inchecken van de bagage werd verteld dat we overgewicht hadden. Monique’s bagage mocht maar 15 kilo wegen en woog 15,3 kilo, betalen dus. Frans loste dit op door zijn bagage erbij te leggen en vertelde dat hij 20 kilo mee mocht nemen. Samen kwamen we op 31,5 kilo en toen was er geen probleem meer.

Na het inchecken van de bagage gingen naar de securitycheck, nadat we door het poortje waren en alles goed was gekeurd, wilden ze onze boardingpass zien. Op de pas ontbrak een stempel, die bij counter D gehaald moest worden. Monique liep terug naar counter D, waar nu lange rijen stonden, zij had echter geen zin om aan te sluiten en vroeg om hulp aan iemand van de security die haar weer terug wilde sturen naar de securitycheck, want daar zou een 'mannetje' zijn die de benodigde stempel zou plaatsen. Na wat heen en weer gepraat met mensen van Air Asia kreeg Monique te horen dat er een balie bij de securitycheck was van AirAsia en dat zij daar de stempels kon gaan halen.

Terug bij de securitycheck bleek inderdaad een countertje van AirAsia vlak voor de securitycheck te zijn. Hier kregen we dan eindelijk onze zo belangrijke stempels, een stempel van “AirAsia”. Onze hele boardingpass staan vol met logo’s van AirAsia, maar als je naar Singapore vliegt, heb je ook nog een stempel met hun logo nodig!!! Na dit stempelavontuur werd het tijd om 'lekker' te wachten totdat we kunnen vertrekken.Tijdens het wachten kijkt Frans naar een herhaling van de Olympische Spelen, synchroon schoonspringen, en heeft geen tijd meer voor zijn vrouw.

Uiteindelijk vertrok ons vliegtuig ruim op tijd en kwamen we dus ook op tijd in Singapore aan. Met de metro reden we naar het centrum en van daaruit was het nog een 20 minuten lopen naar Hotel 81. We zaten nu in de wijk Kampung Glam, een gezellige wijk met mooie oude gebouwen en leuke eettentjes (tijdens de hop-on-hop-off reden wij ook al door deze wijk en hadden dat gevoel niet). Een volgende keer, zullen we deze wijk waarschijnlijk als thuisbasis nemen.

Woensdag 1 augustus

Na een korte nacht, er was veel rumoer op straat tot een uur of 2 en met een zeer gehorige kamer leek het net alsof je op straat lag te slapen, ging om 5.15 uur de wekker, snel wassen, spullen pakken en op naar het busstation dat op een paar honderd meter van ons hotel lag. Het was al ‘lekker’ broeierig warm en dus kwam Monique behoorlijk bezweet aan.

De bus was mooi op tijd en vertrok 6.20 uur, 10 minuten voor de eigenlijke vertrektijd. Na een uurtje kwamen we bij de grens van Singapore bij Johor Bahru, hier moesten we de bus uit om met ons paspoort door de douane te gaan. Dit leek vrij snel te gaan. Helaas had een Engelstalig stel hun inreisvisum niet meer, waardoor we extra tijd kwijt waren. Hierna reden we door naar de Maleisische douane, hier moesten we met al onze bagage door de scanner, dit verliep vlotjes, waarna we verder konden. Een half uurtje later werd er gestopt voor een pauze. Na deze pauze reed de chauffeur in een keer door naar Mersing, hij leek veel haast te hebben, want hij scheurde over de wegen, waardoor wij ons niet zo op ons gemak voelden en hoopten op een goede afloop. De goden waren ons gunstig gezind, want we kwamen levend en wel aan in Mersing om 10 uur.

Om half 12 zou onze boot vertrekken, maar toen de boot kwam, moesten eerst de passagiers+bagage eruit en vreemd genoeg bleef het hek toch voor ons dicht. In de tussentijd raakten we aan de praat met een Amerikaanse die door Maleisië trekt en op een rijstfarm, waar ze werkte, een Chinees had leren kennen en met wie ze nu verliefd verder reisde (BTW, ze leek trouwens sprekend op prinses Victoria van Zweden). Bij twaalven kwam er een grotere boot en dit bleek onze boot te zijn. Met deze veerboot voeren wij in anderhalf uur naar Tioman, daar aangekomen stond de shuttle van Berjaya resort al te wachten op haar gasten. In een open bus werden we naar het resort gebracht.

Bij de receptie kregen we te horen dat we een mooiere kamer kregen, omdat we zo lang bleven. We kregen een grote kamer in het clubgebouw van de golfclub. Helaas lag het gebouw zeer afgelegen en werkte de airco niet goed, waardoor het erg warm bleef in de kamer. Terug naar de receptie en om een andere kamer vragen. Dit keer kregen we een standaardkamer, en die hadden wij niet geboekt en een rokerskamer, weer terug naar de receptie en vragen om een andere kamer. Nu kregen we de kamer die gelijk was en aan wat we geboekt hadden en ipv tuinzicht kregen we zeezicht (een meevaller dus), deze kamer had echter 2 losse bedden. Bij de receptie werd ons verzekerd, dat we de volgende dag naar de ernaast gelegen chalet kregen en dan met een tweepersoonsbed. Inmiddels was het 6 uur en waren we wel toe aan een duik in het mooie zwembad, wat dan ook gebeurde.

Wordt verder vervolgd ...